ترس از گذشته و آينده‌

4

عَن ابنِ عَبّاسٍ قالَ: سَمِعتُ رَسولَ اللّهِ صلى الله عليه و آله يَقولُ في خُطبَتِهِ: انَّ المُؤمِنَ بَينَ مَخافَتَينِ: يَومٌ قَد مَضى‌ لا يَدري مَا اللّهُ قاضٍ فِيهِ وَيَومٌ قَد بَقِىَ لا يَدري مَا اللّهُ صانِعٌ بِهِ فَليَأخُذِ العَبدُ لِنَفسِهِ مِن نَفسِهِ وَمِن دُنياهُ لِآخِرَتِهِ وَمِن شَبابِهِ لِهَرَمِهِ وَ مِن صِحَّتِهِ لِسُقمِهِ وَ مِن حَياتِه لِوَفاتِهِ. فَوَ الَّذي نَفسي بِيَدِهِ ما بَعدَ المَوتِ مِن مُستَعتَبٍ وَلا بَعدَ الدُّنيا مِن دارٍ، الّا الجَنَّةَ اوِالنّارَ.

از ابن عبّاس نقل است كه شنيدم رسول خدا صلى الله عليه و آله در خطبه‌اش فرمود: مؤمن (هميشه) بين دو ترس است: نمى‌داند كه خداوند در مورد روزى كه بر او گذشته است چه قضاوتى مى‌كند و نمى‌داند كه خداوند با او در روزى كه باقى مانده است چه مى‌كند. ازاين‌رو بايد هر بنده‌اى از وجود خود (براى سعادت و كمال) و از دنيا براى آخرت و از جوانى براى پيرى و از سلامتى براى بيمارى و از زندگى براى مرگ خود بهره‌بردارى كند، قسم به كسى كه جانم در دست اوست بعد از مرگ هيچ عذر و بهانه‌اى پذيرفته نمى‌شود و بعد از دنيا خانه‌اى جز بهشت يا جهنّم نيست.

بحارالانوار، ج 77، ص 177

نور هدايت‌

در اين حديث پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله مى‌فرمايد مؤمن هميشه بين دو ترس قرار دارد: ترس از گذشته و ترس از آينده. از گذشته‌اش مى‌ترسد براى اينكه‌