فريضه زكات‌

29

يا عَلىُّ، مَن مَنَعَ قيراطاً مِن زَكاةِ مالِهِ فَلَيسَ بِمؤمِنٍ وَلا مُسلِمٍ وَلا كَرامَةَ.

اى على، هركه قيراطى از زكات مالش را نپردازد نه مؤمن است و نه مسلمان و نه ارزشى در پيشگاه خدا دارد.

بحارالانوار، ج 77، ص 58

نور هدايت‌

افزون بر حديث مورد بحث، آيه شريفه « «الَّذِينَ لَايُؤْتُونَ الزَّكَوةَ وَهُمْ بِالْأَخِرَةِ هُمْ كَافِرُونَ»؛ كسانى كه زكات نمى‌پردازند و آخرت را منكرند». [1] با تعبير تكان‌دهنده‌اش تأكيد ديگرى است بر اهمّيّت اين فريضه اسلامى؛ خواه به‌معناى زكات واجب باشد يا به مفهوم وسيع و گسترده‌تر.

«زكات» يكى از عوامل مهمّ عدالت اجتماعى و مبارزه با فقر و محروميّت و پركردن فاصله‌هاى طبقاتى و تقويت بنيه مالى حكومت اسلامى و پاك‌سازى روح و جان از حبّ دنيا و مال‌پرستى و وسيله بسيار مؤثّرى است براى قرب الهى.

در روايات اسلامى تعبيراتى آمده كه نشان مى‌دهد ترك زكات در حدّ كفر است و شبيه تعبيرى است كه در آيات 6 تا 8 سوره فصّلت آمده، از جمله:

در حديثى از امام صادق عليه السلام مى‌خوانيم كه از جمله وصاياى رسول خدا صلى الله عليه و آله به‌

[1]. سوره فصلّت، آيه 7.