حقّ پدر بر فرزند

25

يا عَلِىُّ، حَقُّ الوَلَدِ عَلى‌ والِدِهِ ان يُحسِنَ اسمَهُ وَ أدَبَهُ وَ يَضَعَهُ مَوضِعاً صالِحاً وَ حَقُّ الوالِدِ عَلى‌ وَلَدِهِ أن لا يُسَمّيهِ بِإسمِهِ وَ لا يَمشي بَينَ يَدَيهِ وَلا يَجلِسَ أمامَهُ وَ لا يَدخُلَ مَعَهُ الحَمّامَ.

اى على، حقّ اولاد بر پدر آن است كه اسم نيكويى بر وى نهد و او را مؤدّب و با كمال تربيت كند و به كسب و شغل خوبى وى را وادارد و حقّ پدر بر اولاد آن است كه او را به اسم با صداى بلند نخوانَد (يعنى او را به اسم صدا نزند) پيشاپيش او راه نرود و مقدّم بر او ننشيند و با او حمام نرود. [1]

بحارالانوار، ج 77، ص 60

نور هدايت‌

در اينجا مناسب است كه خاطره‌اى را از آيةاللّه‌العظمى مرعشى نجفى رحمه الله نقل كنيم. ايشان مى‌گفت: در نجف كه بوديم يك روز مادرم گفت: پدرت را صدا بزن تا بيايد براى صرف ناهار، من رفتم طبقه بالا و ديدم پدرم در حال مطالعه خوابش برده است، نمى‌دانستم چه كنم، با خودم گفتم خدايا امر مادر را اطاعت كنم؟

مى‌ترسيدم با بيدار كردن ايشان از خواب باعث رنجش خاطر مباركشان شوم، خم شدم و چند بوسه بر كف پاى پدر زدم تا از خواب بيدار شد. پدرم سيّد

[1]. با پدر حمام نرفتن منظور قديم است كه بدون لنگ حمام مى‌رفتند و قهراً نظر پسر بر عورت پدر مى‌افتد نه مطلقاً، چون در روايت ديگرى تصريح به اين مطلب دارد.