يتيم‌نوازى‌

23

يا عَلىُّ، مَن كَفى‌ يَتيماً في نَفَقَةٍ بِمالِهِ حَتّى‌ يَستَغنِىَ وَجَبَت لَهُ الجَنَّةُ البَتَّةَ.

يا عَلىُّ، مَن مَسَحَ يَدَهُ عَلى‌ رَأسِ يَتيمٍ تَرَحُّماً لَهُ أعطاهُ اللّهُ عَزَّ وَجَلّ بِكُلّ شَعرَةٍ نُوراً يَومَ القِيامَةِ.

اى على، كسى كه كفايت كند يتيمى را در انفاق به مالش تا اينكه آن يتيم بى‌نياز گردد البتّه واجب مى‌شود براى او رفتن به بهشت.

اى على، هر كس به‌عنوان نوازش دست بر سر يتيمى كشد، به تعداد هر مويى كه دست او از آن مى‌گذرد در روز قيامت نورى خواهد داشت.

بحارالانوار، ج 77، ص 60

نور هدايت‌

اطعام و انفاق در مورد يتيمان مهم است، ولى از آن مهم‌تر دلجويى و نوازش و رفع كمبودهاى عاطفى آنهاست. البتّه نبايد از نظر دور داشت كه وجود كودكان يتيم كه سرپرست خود را در طفوليّت از دست داده‌اند در هر اجتماعى اجتناب‌ناپذير است. اين كودكان از جهات مختلفى بايد حمايت شوند و از نظر عاطفى كمبودهايى دارند كه اگر خلأ آنها از اين نظر پر نشود كودكانى ناسالم و در بسيارى از موارد سنگدل، جانى و خطرناك بار مى‌آيند. به علاوه عواطف انسانى ايجاب مى‌كند كه آنها همچون ساير فرزندان جامعه مورد حمايت و توجّه عموم‌