وَخُروجَ بَناتِ الماءِ مِن مِنخَزَيكَ وَأكَلَ الدُّودُ لَحمَكَ فإنَّ ذلِكَ يُسَلّي عَنكَ ما أنتَ فِيهِ قال أبوبَصير فوَاللّهِ ما ذَكَرتُهُ إلّاسُلّىَ عَنّي ما أنا فِيهِ مِن هَمّ الدُّنيا

؛ اى ابومحمّد، به ياد آور كه پيوندهايت در گور مى‌گسلد، دوستانت پس از به خاك سپردنت بازمى‌گردند، جانور از بينى تو بيرون مى‌آيد و كرم گوشت تو را مى‌خورَد. بى‌ترديد اينها تو را آرامش مى‌بخشد. ابوبصير گفت: به خدا سوگند، هرگاه چنين چيزهايى را ياد مى‌آوردم از اندوهى كه داشتم آرام مى‌گرفتم». [1]

14. آگاهى از دستورهاى فقهى و به‌كار بستن آنها در زندگى‌

الف) از جمله دستورهايى كه در فقه روى آن تأكيد شده اعتنا نكردن به شك‌هايى است كه پى‌درپى بر انسان عارض مى‌شود. در حديثى امام رضا عليه السلام فرمود:

«اذا كَثُرَ عَلَيكَ السَّهوُ فِى‌الصَّلاةِ فَامضِ عَلى‌ صَلاتِكَ وَلا تُعِد

؛ هرگاه فراموشى در نماز زياد شد نمازت را به پايان بر و اعاده نكن». [2] ب) شناختن شك‌هايى كه اصلًا اعتبار ندارد.

ج) خواندن نماز به جماعت.

د) مختصر خواندن نماز.

ه) بازگشت به رفتار عمومى، يعنى وسواس بايد خود را خارج شده از اعتدال تلقّى كند و براى عادى‌سازى رفتارش، به عملكرد مردم توجّه كند و همان‌گونه كارهاى خود را شكل دهد.

[1]. كافى، ج 3، ص 255، ح 20.

[2]. بحارالانوار، ج 88، ص 275.