يعنى انسان در نيمه‌هاى شب برخيزد و در آن خلوت با خداى خويش راز و نياز كند و درد دل بگذارد و به تعبير قرآن كريم از « «وَالْمُسْتَغْفِرِينَ بِالْأَسْحَارِ»؛ در سحرگاهان از خداوند آمرزش مى‌طلبند» [1] باشد.

بزرگانى كه رساله‌هاى سير و سلوك نوشته‌اند، تقريباً همه آنان منزل اوّل را «توبه» مى‌دانند. پيامبر خدا صلى الله عليه و آله فرمود:

تُوبُوا الَى اللّهِ قَبلَ ان تَموتوا.

2. پرداختن به كارهاى نيك:

بادِروا بِالاعمالِ الصّالِحَةِ قَبلَ ان تَشتَغِلوا

. انسان هميشه فراغت‌بال و آسودگى خيال ندارد و جوانى براى او باقى نمى‌ماند. فكر انسان دائم آزاد نيست و موانع بسيارى بر سر راه او قرار مى‌گيرد.

اگر دقّت كرده باشيد كسانى را مى‌بينيد كه همه چيز براى آنان آماده است و كمبود ندارند، ولى مى‌گويند شوق درس و دانش‌اندوزى از وجودمان رخت بربسته است. لذا اگر مى‌خواهيد علم بيندوزيد، تقوا پيشه سازيد و خودسازى كنيد، كارهاى نيك را پيش از آنكه در تنگناهاى زندگى گرفتار شويد به‌جا آوريد.

3. آشتى با خدا:

اصلِحوا الَّذي بَينَكُم وَ بَينَ رَبّكُم تَسعَدُوا.

مردم نسبت به حوادثى كه رخ مى‌دهد به سه دسته تقسيم مى‌شوند:

دسته‌اى فقط به دهان مردم نگاه مى‌كنند. دسته ديگر نيم‌نگاهى به دهان مردم دارند و نيم‌نگاهى به دستورهاى الهى. گروه سوم فقط به دستورهاى خدا توجّه دارند.

با توجّه به اين مقدّمه، هر حادثه‌اى كه رخ مى‌دهد انسان بايد ببيند خدا چه دستورى داده است. يعنى اوّل حق را بشناسيد بعد ببينيد كه مردم چه مى‌گويند،

[1]. سوره آل عمران، آيه 17.