3. انفاق علم‌

سومين نشانه حقيقت ايمان انفاق علم است. يعنى علم و دانش را در اختيار طالبان آن قرار دهند. در مورد «علم» برخى فقط به كسب آن مى‌انديشند و بسيار هم جدّى هستند، ولى در مورد نشر دانش هيچ نمى‌انديشند.

كسانى كه ساليان دراز از بيت‌المال و سهم امام زمان عليه السلام بهره برده و در حوزه‌هاى علميه شاگردى كرده‌اند، آيا در مورد مردم احساس دَين نمى‌كنند؟ آيا نمى‌انديشند كه وظيفه دارند علمى را كه اندوخته‌اند بگسترانند؟ چرا درباره پزشكان انتقاد مى‌كنيم و مى‌گوييم از پول مردم استفاده كرده و اكنون به مردم خدمت نمى‌كنند و طلبكار مردمند؟ كسى كه عالم شده است نيز چنين مطلبى در مورد او صدق مى‌كند، زيرا او هم از شهريه امام زمان عليه السلام بهره برده و توانسته به درجات علمى برسد و لذا وظيفه دارد به اسلام خدمت كند.

از آن گذشته، آيا احتكار فقط در مورد غذاست و در مورد غذاى روحانى احتكار مصداق پيدا نمى‌كند؟ آيا اسلام از محتكر در غذاى معنوى مى‌گذرَد؟

هرگز چنين كسى بخشودنى نيست. مخاطب اين سخن دو دسته‌اند:

نخست كسانى كه تا آخر عمر بدون هدف در حوزه‌هاى علميّه مى‌مانند، پرسش من اين است كه شما در اينجا چه هدفى دارى؟ آيا مى‌خواهى مدرّس يا مجتهد يا مُبلّغ يا محقّق يا نويسنده شوى؟ بايد از همين الان هدف خودت را مشخّص كنى و برنامه نشر علم و بازدهى علمى را در كار خود داشته باشى.

به ياد دارم وقتى در نجف بودم برخى مى‌گفتند ما آمده‌ايم درس بخوانيم و حضرت را زيارت كنيم و در اين خاك پاك بمانيم. گفتم: اين افتخار نيست، حضرت نه از شما زيارت مى‌خواهد و نه در اين خاك پاك ماندن و مردن را، بلكه شما وقتى عالم شدى بايد به مناطقى كه تشنه روحانى‌اند و حتّى در تمام سال چشمشان به يك روحانى نمى‌افتد بروى و اهداف و برنامه‌هاى حضرت را تبليغ كنى!