ديده مى‌شود، به‌عنوان نمونه:

از پيامبراكرم صلى الله عليه و آله روايت شده است كه خداوند موسى بن عمران را از حسد نهى كرد و به او فرمود:

«انَّ الحاسِدَ ساخِطٌ لِنِعَمي صادٍ لِقِسمي الَّذي قَسَمتُ بَينَ عِبادي وَمَن يَكُ كَذلِكَ فَلَستَ مِنهُ وَلَيسَ مِنّي‌

؛ حسود در مورد نعمت‌هاى من بر بندگانم خشمناك است و از قسمت‌هايى كه ميان بندگانم قائل شده‌ام ممانعت مى‌كند، هركه چنين باشد نه او از من است و نه من از اويم». [1] از امام صادق عليه السلام نقل شده است كه فرمود:

«آفَةُ الدّينِ الحَسَدُ وَالعُجبُ وَالفَخرُ

؛ آفت دين و ايمان سه چيز است: حسد و خودپسندى و فخرفروشى». [2] و در حديث ديگرى فرمود:

«انَّ المؤمِنَ يَغبِطُ وَلا يَحسُدُ وَالمُنافِقُ يَحسُدُ وَلا يَغبِطُ

؛ مؤمن غبطه مى‌خورد وحسد نمى‌ورزد ومنافق حسد مى‌ورزد و غبطه نمى‌خورد». [3] در حديثى على عليه السلام فرمود:

«صِحَّةُ الجَسَدِ مِن قِلَّةِ الحَسَدِ

؛ سلامتى بدن براثر كم بودن حسد است». [4] و در روايتى امام صادق عليه السلام فرمود:

«الحاسِدُ مُضِرٌّ بِنَفسِهِ قَبلَ أن يَضُرَّ بِالمَحسُودِ

؛ حسود پيش از آنكه به محسود زيان رسانَد به خود ضرر مى‌زند». [5] از حضرت على عليه السلام روايت شده است كه فرمود:

«ما رَأيتُ ظالِماً أشبَهَ بِمَظلُومٍ مِنَ الحاسِدِ

؛ هيچ ستمگرى را شبيه‌تر به ستمديده از حسود نديدم». [6]

آثار سوء حسد در اجتماع‌

حسد سرچشمه بسيارى از نابسامانى‌هاى اجتماعى است، از جمله:

[1]. اصول كافى، ج 2، ص 307.

[2]. همان.

[3]. رجوع شود به: تفسير نمونه، ذيل آيه 10 سوره يوسف.

[4]. بحارالانوار، ج 73، ص 256.

[5]. همان، ص 255.

[6]. همان، ص 256.