؛ آن كه خدا زبانى به او داده كه به ذكر پروردگار مشغول است، خير دنيا و آخرت
به او داده شده». [1] روايات
در اهمّيّت ياد خدا چندان فراوان است كه اگر بخواهيم همه آنها را در اينجا بياوريم
از عهده كتاب خارج است، اين سخن را با حديث كوتاه و پرمعناى ديگرى از امام صادق
عليه السلام پايان مىبريم آنجا كه فرمود:
«مَن أكثَرَ ذِكرِ اللّهِ عَزَّ وَجَلَّ اظَلَّهُ اللّهُ في جَنَّتِهِ
؛ هر كه بسيار ياد خدا كند خداوند او را در سايه لطف خود در بهشت برين جاى
خواهد داد». [2] ناگفته
پيداست كه اينهمه بركات و خيرات مربوط به ذكر لفظى و حركت زبان كه خالى از فكر و
انديشه و عمل باشد نيست، بلكه هدف ذكرى است كه سرچشمه فكر شود، فكرى كه بازتاب
گستردهاش در اعمال انسان آشكار شود، چنانكه در روايات به اين معنى تصريح مىكند. [3]
مراحل ذكر پروردگار
يكى از مفسّران براى ذكر پروردگار مراحلى بيان كرده است:
1. مرحله اوّل ذكر نام اوست، « «وَاذْكُرِ
اسْمَ رَبّكَ وَتَبَتَّلْ إِلَيْهِ تَبْتِيلًا»؛ نام پروردگارت را ياد كن و تنها به او دل ببند». [4] 2. سپس نوبت به يادآورى ذات پاك او در قلب
مىرسد، « «وَاذْكُرْ رَّبَّكَ فِى