استفاده مى‌شود كه گاه از اموال و خوراك و لباس در راه خدا انفاق كنيم. البتّه در اين صورت نبايد مغرور شويم كه گامى برداشته‌ايم، بلكه بايد خود را مقصّر بدانيم چون هنوز به مواسات و از آن بالاتر به مقام ايثار نرسيده‌ايم. و اگر اهل مواسات نباشيم لااقل اين اثر را مى‌تواند در ما بگذارد كه هر چه كمك مى‌كنيم باز خود را مقصّر بدانيم نه طلبكار. چون اين كوچك‌ترين كارى است كه يك مسلمان مى‌تواند انجام دهد.

ميهمانى ايثارگرانه‌

در مجمع‌البيان نقل شده است كه كسى خدمت پيامبر صلى الله عليه و آله آمد و عرض كرد:

گرسنه‌ام. حضرت دستور داد از منزل غذايى براى او بياورند، ولى در منزل حضرت غذا نبود، فرمود: چه كسى امشب اين مرد را ميهمان مى‌كند؟ مردى از انصار برخاست و او را به منزل خود برد، امّا جز مقدار كمى غذا براى كودكان خود چيزى نداشت. غذا را براى ميهمان آورد و چراغ را خاموش كرد و به همسرش گفت: كودكان را به هر ترتيب ساكت كند، سپس زن و مرد بر سر سفره نشستند و بى‌آنكه چيزى از غذا در دهان بگذراند دهانشان را تكان مى‌دادند.

ميهمان گمان كرد آنها نيز همراه او غذا مى‌خورند و به مقدار كافى خورد و آنها شب را گرسنه خوابيدند. صبح خدمت پيامبر صلى الله عليه و آله آمدند حضزت نگاهى به ايشان كرد و تبسّم فرمود و بى‌آنكه آنان سخن بگويند آيه‌ «وَيُؤْثِرُونَ عَلَى‌ أَنْفُسِهِمْ وَلَوْ كَانَ بِهِمْ خَصَاصَةٌ» [1] را تلاوت كرد و ايثار آنها را ستود. [2]

مواسات در روايات اسلامى‌

ابوذر گويد از پيامبر صلى الله عليه و آله شنيدم كه فرمود:

«انَّما هُم اخوانُكُم فَاكسُوهُم مِمّا تَلبَسُونَ‌

[1]. ترجمه: «آنها (مهاجران) را بر خود مقدّم مى‌دارند، هرچند خودشان نيازمند باشند». سوره حشر، آيه 9.

[2]. مجمع البيان، ج 9، ص 430.