امورى كه امّت طاقت آن را ندارند

6

يا عليُّ، ثَلاثٌ لا تُطيقُها هذِهِ الامَّةِ: المواساةُ لِلأخِ في مالِهِ وَانصافُ النّاسِ مِن نَفسِهِ وَذِكرُ اللّهِ عَلى‌ كُلّ حالٍ وَلَيسَ هُوَ: «سُبحانَ اللّهِ وَالحَمدُلِلّهِ وَلا إله إلَّااللّهُ وَاللّهُ اكبَرُ» وَلكِن إذا وَرَدَ عَلى‌ ما يَحرُمُ عَلَيهِ خافَ اللّه عَزَّوَجَلَّ عِندَهُ وَتَركَه.

اى على، سه كار است كه اين امّت طاقت آن را ندارند (و از همه ساخته نيست):

مواسات با برادران دينى در مال؛ حقّ مردم را از خويشتن دادن و ياد خدا در هر حال، ولى ياد خدا (تنها) «سبحان اللّه و الحمدللّه و لا إله إلّااللّه و اللّه اكبر» نيست، بلكه ياد خدا آن است كه وقتى انسان در برابر حرامى قرار مى‌گيرد از خدا بترسد و آن را ترك گويد.

بحارالانوار، ج 77، ص 45

نور هدايت‌

حديث مورد بحث بسيار پرمحتوا واز احاديث معروف است. حضرت مى‌فرمايد: سه چيز است كه امّت طاقت آن را ندارند. يعنى كار مشكلى است و از همه ساخته نيست.

1.

«المواساة للاخ»

انسان در مورد ديگران مواسات داشته باشد. گاه ممكن است انسان انفاق كند يا صدقه و قرض بدهد، امّا مواسات داشتن يعنى اينكه اموالش را با ديگران تقسيم كند و اين كار بسيار مشكلى است. از اين جمله‌