ب) ناراحتى وجدان:

كه ناشى از اين‌گونه جرايم است موجب اختلالات روانى يا تحريك حسّ انتقامجويى از جامعه‌اى كه او را چنين آلوده كرده است مى‌شود و به اين ترتيب، گناهكار به عنصرى خطرناك و كانون ناراحتى براى جامعه مبدّل مى‌شود و لذا ايمان به شفاعت روزنه‌اى به سوى روشنايى بر روى او مى‌گشايد و اميد به آمرزش، او را به كنترل خويش و تجديدنظر و حتّى جبران گذشته تشويق مى‌كند، حسّ انتقامجويى در او تحريك نمى‌شود و آرامش روانى به او امكان تبديل شدن به عنصرى سالم و صالح را مى‌دهد.

بنابراين اگر بگوييم توجّه به شفاعت به‌معناى صحيح، عاملى سازنده و بازدارنده است كه مى‌تواند از فردى مجرم و گناهكار، فرد صالحى بسازد گزاف نگفته‌ايم. ازاين‌رو مى‌بينيم كه حتّى براى زندانيان ابد، روزنه شفاعت و بخشودگى در قوانين مختلف دنيا باز گذارده شده كه مبادا يأس و نوميدى آنان را به كانون خطرى در درون خود زندان‌ها مبدّل گردانَد يا آنان را گرفتار اختلال روانى سازد.