دنيا معدن جواهر

28

عَن عَبدِاللّهِ بنِ عَبّاسٍ قالَ: سَمِعتُ رَسولَ اللّهِ صلى الله عليه و آله يَقولُ: ايُّها النّاسُ، بَسطُ الأمَلِ مُتَقَدّمُ حُلُولِ الأجَلِ وَالمَعادُ مِضمارُ العَمَلِ فَمُغتَبِطٌ بِمَا احْتَقَبَ غانِمٌ وَمُتَيَسّرٌ بِما فاتَهُ نادِمٌ. ايُّهَا النّاسُ، انَّ الطَّمَعَ فَقرٌ وَاليَأسَ غِنى‌ وَالقَناعَةَ راحَةٌ وَالعُزلَةَ عِبادَةٌ وَالعَمَلَ كَنزٌ وَالدُّنيا مَعدِنٌ ...، فَبادِروا العَمَلَ وَ انتُم في مَهلِ الأنفاسِ وَ جِدَّةِ الأحلاسِ قَبلَ ان تُأخَذوا بِالكَظمِ فَلا يَنفَعُ النَّدَمُ.

ابن عبّاس مى‌گويد از پيامبر صلى الله عليه و آله شنيدم كه فرمود: اى مردم، قبل از آنكه مرگ انسان فرا رسد، آرزوها جلوى او گسترده مى‌شود و معاد، ميدان عمل و مسابقه است. (مردم دو دسته‌اند:) آدم فقيرى كه غبطه مى‌خورد و به همان اندازه كه در راه خدا انفاق مى‌كند پيروز و سرافراز است، و ثروتمند و دارايى كه از اموالش بهره‌اى نبرده و انفاق نكرده لذا پشيمان است. اى مردم، طمع و فقر و بيچارگى و چشم نداشتن به مال مردم بى‌نيازى است، قناعت موجب آسايش، دورى از مردم عبادت، عمل صالح گنج و دنيا معدن است. پس در اين فرصتى كه داريد عمل كنيد، هرچند اين فرصت به‌اندازه فاصله بين دم و بازدم يا عوض كردن روكش زين باشد. پيش از آنكه گذرگاه نفس گرفته شود كه ديگر در آن وقت، پشيمانى سودى نخواهد داشت.

بحارالانوار، ج 77، ص 183

نور هدايت‌

پيامبر اعظم صلى الله عليه و آله دو مطلب را در اين حديث يادآور مى‌شود: