2. جامه مخالفت با هواى نفس بپوشيد.

3. آخرت را براى خودتان نگاه داريد.

4. كوشش شما براى منزل اصلى‌تان باشد.

در اينجا جمله‌اى است كه بايد بسيار به آن توجّه كرد. مى‌فرمايد اطاعت، لباسى زينتى براى انسان است و چهره انسان را زيبا مى‌كند. جامعه‌اى كه در آن فرمان خدا به كار رود جامعه‌اى زيباست. جامعه بى‌خدا جامعه‌اى است كه به هر سو نگاه كنى زشتى و پلشتى در آن موج مى‌زند. اگر آخرتى هم در كار نبود- كه حتماً هست- انسان براى همين زندگى دنيا لازم بود از خدا فرمان ببرد، زيرا گردن نهادن به فرمان الهى به انسان شخصيّت مى‌دهد و او را گرامى مى‌گرداند.

شما انسانى را تصوّر كنيد كه زبانش، چشمش و خلاصه تمام اعضايش، لجام‌گسيخته و بى‌قيد و بند است و هر خلافى را انجام مى‌دهد. چنين انسان آلوده‌اى را با انسانى مقايسه كنيد كه از زبانش، چشمش، قلبش و خلاصه اعضا و جوارحش مراقبت مى‌كند. شما فطرتاً به اين انسان مهذّب و پاكيزه علاقه‌مند مى‌شويد و از اوّلى تنفّر داريد؛ اوّلى لباس اطاعت الهى را از تنش به‌در آورده و فاسق شده است.

«فسق» در لغت به‌معنى «خُروجُ النَّباتِ عَنِ التَمرَةِ» است. يعنى هسته از خرما بيرون بيايد. انسان فاسق چنين است، امّا انسان پاك و مطيع فرمان خدا پوشش زيباى اطاعت الهى را بر تن دارد.

بيان حضرت درباره كوتاهى عمر دنيا

«بدانيد كه شما به‌زودى كوچ مى‌كنيد و به‌سوى خدا مى‌رويد. سرمايه‌اى كه به حال شما در آنجا مفيد باشد عمل صالح است و چيزى جز آنچه را از پيش فرستاده‌ايد، در اختيار شما نخواهد بود».

در بسيارى از روايات انسان‌ها به مسافرانى تشبيه شده‌اند كه دنيا منزلگاه موقّتى آنان است و مقصد نهاييشان آخرت؛ مسافرى كه اختيارش دست خودش‌