سفر آخرت و ياد مرگ‌

21

عَن سالِمِ بنِ عَبدِاللّهِ عَن ابنِ عُمَرَ قالَ قالَ لي رَسولُ اللّهِ صلى الله عليه و آله: كُن فى الدُّنيا كَأنَّكَ غَريبٌ وَ عابِرُ سَبيلٍ وَاعدُد نَفسَكَ فِى المَوتى‌ وَاذا اصبَحتَ لا تُحَدّث نَفسَكَ بِالمَساءِ وَاذا امسَيتَ فَلا تُحَدّث نَفسَكَ بِالصَّباحِ وَخُذ مِن صِحَّتِكَ لِسُقمِكَ وَمِن شَبابِكَ لِهَرَمِكَ وَمِن حَياتِكَ لِوَفاتِكَ فَانَّكَ لا تَدري ما إسمُكَ غَداً.

سالم بن عبداللّه از ابن عمر روايت كرده كه پيامبر صلى الله عليه و آله به من فرمود: در دنيا مانند غريبان و رهگذران زندگى كن (و دنيا را منزلگاه موقّت بدان) و خودت را در شمار مردگان بشمار. صبح كه مى‌شود به زنده بودن تا غروب اميد مبند و شب نيز به زنده بودن تا صبح و از زمان سلامتى براى وقت بيمارى‌ات، از دوران جوانى براى پيرى‌ات و از زندگانى براى مرگت بهره‌بردارى كن، چرا كه نمى‌دانى فرداى قيامت جزءِ كدام گروه خواهى بود.

بحارالانوار، ج 77، ص 181

نور هدايت‌

اين حديث به موضوع بسيار مهمّ تربيتى ياد مرگ مى‌پردازد. در روايات به گذرا بودن دنيا و عدم اعتماد به زندگى دنيا زياد تكيه شده است. در عبارتى آمده است:

«حُبُّ الدُّنيا رَأسُ كُلّ خَطِيئَةٍ

؛ سرچشمه تمام گناهان، دوستى دنياست». [1]

[1]. بحارالانوار، ج 51، ص 258.