كه خود آنها قادر به توليد مشابه نباشند و يا اگر قادر به توليد مشابه باشند قادر به رقابت نباشند (يعنى مصنوعات آنها گرانتر از مصنوعات بيگانه تمام شود). براى تأمين اين منظور چاره‌اى جز اين نيست كه كشورهاى عقب نگاه داشته شده! (و به اصطلاح ديپلوماتيك: توسعه نيافته و در حال رشد!) هميشه به همان حال توسعه نيافته و در حال رشد بمانند، يعنى جلو جنبشهاى مترقيانه آنها به هر قيمتى ممكن است گرفته شود.

از طرف ديگر اين بازارهاى صادراتى هر چه باشد بالاخره محدود است و بر سر آنها يك رقابت و كشمكش دائمى در ميان كشورهاى توليد كننده وجود خواهد داشت و هر كدام براى ربودن يك «بازار داغ» از ديگران و يا براى پيدا كردن جاى پاى مطمئنى در يك منطقه وسيع نقشه‌ها طرح مى‌كنند، سر كودتاهاى پى‌درپى‌ را در كشورهاى ضعيف و مصرف كننده در همين رقابتهاى دائمى پشت پرده بايد جستجو كرد.

گاهى نيز دولتهاى بزرگ توليد كننده با يكديگر سازش مى‌كنند و كشورهاى كوچك را مانند توپ فوتبال‌ به يكديگر پاس مى‌دهند! و يا هر كدام طبق قراردادهاى محرمانه منطقه‌