زندگى مرفه بهره‌مندند و در يك محيط رؤيايى از زيباييها زندگى مى‌كنند، به عنوان يك واقعيت محسوس و ملموس اين چنين ناله سر مى‌دهند، تكليف ديگران روشن است.

آرى سرانجام اين زندگى همان است كه اين آقاى فيلم ساز ثروتمند «شخصاً» در «انتهاى كوچه» به آن رسيده است، و آن‌ «نگرانى مطلق» است، آرى «نگرانى مطلق».

و اگر او فيلمى از زندگى خود و ميليونها افرادى كه در مراكز تكامل تمدّن ماشينى امروز به سر مى‌برند، و براى رسيدن به انتهاى اين كوچه به مسابقه خطرناكى دست زده‌اند، بسازد، و اين فيلم برخلاف معمول بر اساس واقعيتهاى لخت و عريان- و نه رؤياها- پى ريزى شود، صحنه‌هاى آخر آن جز ناكاميها، شكستها، ناامنيها، اضطرابها، و بالاخره‌ بد بختى مطلق‌ چيزى نخواهد بود.

اين همان است كه «نگرانى مطلق» به آن نام داده‌اند، و مانند خوره از درون، انسان را مى‌خورد و مى‌تراشد و از بين مى‌برد.

اين همان حالتى است كه به زندگى سه هزار ميليون نفر انسان، رنگ جنگ و رنگ مرگ داده است، و آن را به طرز