زيرا ساليان درازى است كه مسأله «خلع سلاح» به عنوان يك‌ «آرزو»! در ميان دولتهاى بزرگ و كوچك دنيا مطرح است، ولى هرگز از دايره حرف يك قدم هم فراتر نرفته است، سهل است، سال به سال بلكه روز به روز اين مسابقه خطرناك تسليحاتى وارد مرحله تازه‌ترى شده است.

دولتهاى بزرگ هميشه از اختراع سلاحهاى مخوف تازه سخن مى‌گويند، و به وجود آن افتخار مى‌كنند. دولتهاى كوچك هم به تحريك دولتهاى بزرگ سلاحهاى كهنه و قديمى و از گردش خارج شده آنها را به قيمت «هستى» خود خريده، خود را بيش از پيش مجهز مى‌سازند.

كارخانه‌هاى اسلحه سازى تمام وقت كار مى‌كنند و مجال سرخاراندن و قبول سفارش‌هاى جديد را ندارند.

خلاصه شرايط طورى جور شده كه اگر يك ملّت هم بخواهد خود را از اين مسابقه‌اى كه در راه‌ «استقبال از مرگ» ميان ملّتهاى جهان در گرفته كنار بكشد ممكن است به قيمت نابودى او تمام شود، و لذا منطق «تا وضع جهان چنين است بايد اين روش را ادامه داد» براى همه موجه به نظر مى‌رسد!

جالب توجّه اين كه جلسات‌ كنفرانسهاى خلع سلاح‌