دو گروه در مدينه ايجاد فتنه مى‌كردند:

1- عدّه‌اى از منافقين كه كار آنها پخش شايعه بود. گاه مى‌گفتند: «پيامبر از دنيا رفت» و گاه شايعه مى‌كردند كه: «دشمن به مدينه حمله، و پيامبر را دستگير كرده است». [1]

2- عدّه‌اى از اوباش، كه هر چند در اقليّت بودند، امّا امنيّت جامعه را برهم مى‌زدند. آنها براى زنان مسلمان كه جهت اقامه نماز مغرب و عشا به مسجد مى‌آمدند، در بازگشت از نماز ايجاد مزاحمت مى‌كردند، در تاريكى شب كمين كرده و مزاحم دختران و زنان مى‌شدند. [2] گويا تاريخ تكرار مى‌شود، امروزه نيز اين دو گروه دشمنان اصلى امنيّت اجتماعى هستند.

قرآن مجيد اخطار شديدى به اين دو گروه مى‌دهد. مى‌فرمايد: اگر شايعه‌سازان و اوباش دست از فساد و فتنه برندارند، به آنها اعلان جنگ بده، سپس آنها را از شهر اخراج كن، و آنها را هرجا يافتى به سختى به قتل برسان.

قرآن مجيد در مقابل فتنه و فساد اجتماعى برخورد شديدى كرده است؛ زيرا زندگى در چنان جامعه‌اى بسيار مشكل است. و لذا براى تحصيل يا حفظ امنيّت جامعه بايد هر بهايى را پرداخت. تا آنجا كه اسلام به خاطر آن اجازه جنگ با اخلال‌گران امنيّت اجتماعى را صادر مى‌كند.

فتنه جويان جهانى‌

متأسّفانه در دنيايى زندگى مى‌كنيم كه فتنه‌گران و فتنه جويان آن كم نيستند، بلكه چرخ زندگى دولت‌هاى استعمارى بر محور فتنه و فساد دور مى‌زند. مى‌گويند در

[1]. تفسير نمونه، ج 17، ص 426.

[2]. تفسير نمونه، ج 17، ص 426.