رحم، و شكافتن جدار رگ‌ها، خون موجود خارج مى‌شود و اين همان خون حيض است، و از اينجا دليل ديگرى براى ممنوع بودن آميزش جنسى در اين حال به دست مى‌آيد؛ زيرا رحم زن در موقع تخليه اين خون‌ها هيچ گونه آمادگى طبيعى براى پذيرش نطفه ندارد و لذا از آن صدمه مى‌بيند.

جمله «يَطْهُرْنَ» به گفته بسيارى از مفسّران به معناى پاك شدن زنان از خون حيض است، و اما جمله «فَإِذا تَطَهَّرْنَ» را بسيارى به معناى غسل كردن گرفته‌اند، بنابراين، طبق جمله اول، به هنگام پاك شدن از خون، آميزش جنسى جايز است هر چند غسل نكرده باشد، و طبق جمله دوم، تا غسل نكند جايز نيست.

بر اين اساس آيه خالى از ابهام نيست، ولى با توجه به اين كه جمله دوم تفسيرى است بر جمله اوّل و نتيجه آن- لذا با فاء تفريع عطف شده- به نظر مى‌رسد كه «تَطَهَّرْنَ» نيز به معناى پاك شدن از خون است. بنابراين، با پاك شدن از عادت، آميزش مجاز است، به خصوص اين كه در آغاز آيه هيچ سخنى از وجوب غسل در ميان نبود، و اين همان قولى است كه فقهاى بزرگ نيز در فقه به آن فتوا داده‌اند، كه بعد از پاك شدن از خون حتّى قبل از غسل، آميزش جنسى جايز است، ولى بدون شك، بهتر است كه بعد از غسل باشد.

جمله «مِنْ حَيْثُ أَمَرَكُمُ اللَّهُ: از آن طريق كه خداوند دستور داده» مى‌تواند تأكيدى بر جمله قبل باشد، يعنى فقط در حال پاكى زنان، آميزش جنسى داشته باشيد، نه در غير اين حالت.

و ممكن است مفهوم وسيع‌تر و كلى‌ترى از آن استفاده كرد، يعنى بعد از پاك شدن نيز، آميزش بايد در چهار چوب فرمان خدا باشد، اين فرمان مى‌تواند فرمان تكوينى پروردگار يا فرمان تشريعى او باشد؛ زيرا خداوند براى بقاى نوع انسان، جاذبه مخصوصى در ميان دو جنس مخالف، نسبت به يكديگر قرار داده، و به‌