خنده بلند انسان را در معرض غضب خداوند رحمان قرار مى‌دهد.

پس هرگاه خواستيد خنده كنيد، تبسّم نمائيد كه بهترين خنده، تبسّم است.

(خَيْرُ الضِّحْكِ التَّبَسُّم). [1]

و همين، خنده مؤمن است. [2] نه فقط در حال شنيدنِ گفتارى خنده‌آور تبسّم كنيد، بلكه در همه حال تبسّم را بر چهره خود آشكار كنيد، خصوصاً در برخوردها و سخن گفتن‌ها، در روايت است كه رسول گرامى (صلى الله عليه و آله) وقتى سخن مى‌فرمود: تبسم مى‌كرد [3] و نيز در روايت است كسى كه در برابر صورت برادرش متبسّم باشد، براى او حسنه است‌

(مَنْ تَبَسُّمَ فى وَجه اخيه كانَتْ له حَسَنَة) [4]

در روايت آمده، رسول اكرم (صلى الله عليه وآله) وقتى خندان مى‌شدند، چشمهاى مباركش تنگ مى‌شد. و همه خنده او تبسّم بود، به طورى كه دندانهاى حضرت از سفيدى مانند تكه ابرى كه آماده باران ريختن است آشكار مى‌شد. [5]

عواقب زياد خنديدن‌

در روايات به تعدادى از آنها اشاره شده كه از آن جمله:

1- موجب حقارت انسان در قيامت مى‌شود و اين مطلب در حديث امام باقر (عليه السلام) گذشت كه فرمودند:

«كَثْرَةُ الضّحكِ تَتْركُ العَبد حقيراً يومَ القيامة». [6]

2- موجب مرگ قلب مى‌شود، رسول گرامى (صلى الله عليه و آله) فرمودند:

«ايّاك وَ كَثْرَةَ الضّحكِ‌

[1]. غررالحكم.

[2]. غررالحكم، (ضحك المؤمن تَبَسُّمٌ).

[3]. بحار الانوار، جلد 16، ص 298.

[4]. بحار الانوار، جلد 74، صفحه 298- كافى، جلد 2، صفحه 206 (به همين مضمون با اضافه‌اى از امام صادق (عليه السلام) در وسائل، جلد 11، صفحه 569 آمده است).

[5]. بحار الانوار، جلد 16، صفحه 298.

[6]. بحار الانوار، جلد 71، صفحه 277 ..