101- صدايش به قهقه بلند نمى‌شود

«وانْ ضَحِك لم يَعْلُ صَوتُه‌»

ترجمه: پرهيزگار اگر بخندد، صداى خنده او بلند نمى‌شود.

شرح: اين خصلت نشانه وقار دارنده آن است، لبخند، خنده بزرگان است، حتى بعضى موقع خنديدن دندانهايشان آشكار نمى‌شود.

آنها كه اعتقاد به مبدأ و معاد دارند و از عاقبت اعمال خود باخبرند، محزونند و اين حزن مانع از خنده نامعقول آنها است و در حد حُسن اخلاق و معاشرت و خوشروئى، لبخند زنند، آنها كه نه اعتقادى دارند و نه به عاقبت خود مى‌انديشند، از حزن در قلب آنها خبرى نيست و از اين روى فكر مى‌كنند در آسايش هستند، در حالى كه توهّمى بيش نيست!

رسول خدا (صلى الله عليه وآله) هيچ وقت صداى خنده‌اش بلند نمى‌شد و تنها تبسّم مى‌كردند. و گويا همه انبياء (عليهم السلام) چنين بوده‌اند. در جريان حضرت سليمان (عليه السلام) با مورچه در قرآن آمده كه حضرت سليمان (عليه السلام) خنده‌اى تبسّم‌گونه كردند: فَتَبَسَّمَ ضَاحِكاً مِّنْ قَوْلِهَا [1] و اين روش انبياء نشانه وقار و توجه آنها به عالم ديگر بود.

[1]. سوره نمل، آيه 19 ..