محافظت بر نماز از صفات اهل ايمان به قرآن و معاد شمرده شده است، خداوند در
سوره مؤمنون اينها را بشارت مىدهد: «وَالَّذِينَ
هُمْ عَلَى صَلَوَاتِهِمْ يُحَافِظُونَ أُوْلَئِكَ هُمْ
الْوَارِثُونَ- الَّذِينَ يَرِثُونَ الْفِرْدَوْسَ هُمْ فِيهَا
خَالِدُونَ»: «كسانى كه بر نمازهايشان محافظت مىكنند*
آنها وارثين هستند كه بهشت فردوس را ارث مىبرند و در آن جاودانى مىشوند». [2]
و نيز در سوره معارج مىفرمايد: «وَالَّذِينَ
هُمْ عَلَى صَلَاتِهِمْ يُحَافِظُونَ أُوْلَئِكَ فِى جَنَّات مُّكْرَمُونَ»: «كسانى كه بر نماز خود حفاظت مىكنند آنها در بهشتها
اكرام مىشوند». [3]
مراد از محافظت، محافظت بر اوقات و حدود و مراعات آداب و شرائط و مداومت بر آن
است و عكس محافظت، سستى و كاهلى در امر نماز و خصوصيات آن است، اولى از جنود و
سپاه عقل است و دومى از سپاه جهل، چنانكه در حديث كافى آمده و مراد به تضييع اعمّ
از ترك نماز و سستى و اخلال به حدود آن است.
مرحوم خوئى در ذيل اين فراز اين چنين سخن گفته است ولى تعجب از ايشان است كه
چرا فقط به مسئله محافظت بر نمازهاى پنجگانه يا مثل آن از عبادات، مثل نمازهاى
مستحبى اشاره كردهاند.
در حالى كه پيمان حفاظت تنها بر نماز گرفته نشده است، مىتوان گفت تمام قوانين
اسلام و حدود و مرزهاى الهى بايد حفظ شود.
در مورد اهل ايمان قرآن مىفرمايد: «الْامِرُونَ
بِالْمَعْرُوفِ وَالنَّاهُونَ عَنْ