وفى الرخاء شكور

مقام ديگر بعد از صبر، مقام شكر است، گفتيم كه دومين مرتبه‌اى است كه مولى به مقام شكر اشاره مى‌كنند، در مرتبه اول فرمودند:

«يُمسى و همّه الشكر و يُصبحُ و همّه الذكر»

كنايه از اينكه دائم در ذكر و شكرند، صبح كه مى‌كنند همّشان ذكر است تا خداوند درهاى رحمت را بروى آنها بگشايد و شام كه مى‌كنند از نعمتهاى الهى شكرگزارند. در اين فراز نيز اشاره به شكر در آسايش و راحتى مى‌كنند، در مقابل صبر در ناراحتى، شكر بابى است كه خداوند از آن باب نعمت را افزون كند.

امام صادق (عليه السلام) فرمودند: «در هر نَفَسى از نفسهاى تو شكرى لازم است، براى تو و بلكه هزار شكر يا بيشتر است، كمترين حد شكر اين است كه نعمت را از طرف خدا ديده و علتى را كه مورد علاقه قلب و جالب توجه باشد براى نعمت نتراشد و تنها علت و سبب نعمت را خدا دانسته و به آنچه او عطا مى‌كند، راضى باشد و به وسيله نعمت‌هاى او معصيت و مخالفت اوامر و نواهى او نكند.