مى‌دهد.

اين كه در فارسى فُحش را در مورد حرف رشت استعمال مى‌كنند، به خاطر بارز بودن فحش زبانى است، فحش زبانى به‌

خاطر كثرتش، فُحش عملى (عمل زشت) را تحت الشعاع قرار داده، و ما نيز با اين كه در فرازهاى اول خطبه‌ «منطقهم الصواب» درباره زبان و آفات آن سخن گفتيم باز اشاره‌اى به روايات مى‌كنيم.

درباره مذمت از شخص فَحّاش روايات زيادى آمده و او را به آتش وعده داده است، مرحوم خوئى 5 روايت در ذيل اين فراز آورده است.

1- ابى بصير از امام صادق (عليه السلام) نقل مى‌كند كه فرمودند

: «مِنْ علاماتِ شِركِ الشِّيْطان الَّذى لا يُشكّ فيه ان يكونَ فَحّاشاً لا يُبالى بِما قال و لا بِما قيل له؛

از علامتهاى حضور و شرك شيطان كه شكى در آن نيست، اين است كه كسى فَحّاش باشد كه باكى از آنچه گويد و از آنچه درباره او گويند نداشته باشد. يعنى شيطان در نزد چنين شخصى حاضر و با او شريك است».

2- امام صادق (عليه السلام) فرمودند: رسول اللّه (صلى الله عليه و آله) فرمودند:

«اذا رأيتمُ الرّجل لايُبالى ما قال و لا ما قيل له فانّه لِغَيَّة [1] او شرك شيطان»:

«هنگامى كه مردى را ديديد كه باكى ندارد در آنچه مى‌گويد و يا آنچه به او گفته مى‌شود اين بواسطه ضلالت يا شركت شيطان است».

3- سليم بن قيس از اميرالمؤمنين على (عليه السلام) نقل مى‌كند كه رسول اللّه (صلى الله عليه و آله) مى‌فرمودند: «خداوند حرام كرده است بهشت را بر هر فحّاش بى‌آبرو و كم‌شرمى كه باكى از آنچه گويد و آنچه به او گفته شود ندارد، زيرا اگر بازرسى از حالش كنى يا از زنا است يا از شركت شيطان به وى عرض شد: اى رسول خدا (صلى الله عليه و آله) در ميان‌

مردمان شركت شيطان هم‌

[1]. «لِغَية» لام براى ملكيت مجازيه است كه بر سر «غَية» به كسر و فتح اول و فتح ياء مشدّده بمعنى ضلالت و گمراهى است، گفته مى‌شود او ولد غيّه است يعنى فرزند زنا است «الغيى» مثل «الغِنى»: پست و ساقط از اعتبار (حاشيه 3 كتاب شريف كافى، جلد 2، صفحه 323 با كمى اضافات) ..