نكوئى كن تو نيز اى مرد هشيار

بگرد شرّ، مگرد انديش بسيار

چنان شود كز تو جز خوبى نبينند

جهانى غير محبوبى نبينند

ز تو چون خير دارد گيتى اميد

به خوبى تو گردد ماه و خورشيد

شتابد گردش گردون به كامت‌

شود مه مشترى انجم غلامت‌

به هر آئينه سازد خوب رويت‌

كه نيك و بدهمى بيند نكويت‌

نيازارد به جور اين آسمانت‌

نگه دارد ز اطوار زمانت‌

نكو شو گر نكوئى دارى اميد

كه بايد بد كند بهرام و ناهيد

چو آن نيكو نهادان پاكدين باش‌

ز زشتى دور و با خوبى قرين باش‌

بدان خوبى كه خورشيد سپهر است‌

كه با سرتاسر گيتى به مهر است‌

ز خير انديشى انسان باش بارى‌

كه جز خير از تو نبود انتظارى‌

ز شر آن سان منزّه دار خود را

كه ايمن سازى از خود نيك و بد را