و در صحيفه سجاديه امام زين‌العابدين (عليه السلام) مى‌فرمايد:

«اللّهُمَ صَلّ على مُحَمّد و آل محمد و اكْفِنا طُولَ الامَل و قَصِّره عنّا العَمَل حتّى لا نُؤَمِّل استِتْمام ساعةِ بعد ساعة و لا استيفاءَ يوم بعد يوم و لا اتّصال نفس و لا لحوق قَدَم بَقَدَم و سَلّمنا من غروره و أمنّا مِنْ شُروره»؛

«خدايا بر محمد و آل محمد درود فرست و طول آرزو را از ما كفايت فرما (و ما را بى‌نياز از اميدهاى طولانى قرار ده) و آن را با صداقت در عمل كوتاه كن، تا اين كه آرزوى تمام كردن ساعتى بعد از ساعتى و گذراندن روزى بعد از روزى و اتّصال نفسى به نفسى و ملحق كردن قدمى به قدمى را نداشته باشيم و ما را از فريب آرزوهاى طولانى سالم و از شرورش ايمن بگردان». [1]

اين امامى كه داراى مقام عصمت است اين‌گونه در خانه خدا راز و نياز مى‌كند، كى مى‌شود كه ما دعا كردن را هم از اينان ياد گيريم و مثل آنكه هشتاد سال از عمرش گذشته و هنوز در كنار خانه خدا دست بلند مى‌كند فلان خانه را نصيبم گردان و خانه‌ام كوچك است بزرگ گردان و وضع ماليم را بهتر از اين گردان، نباشيم، اى انسان عمرت رفت دعا مكن خدا به تو بدهد، دعا كن از تو بگيرد، شقاوت و حسادت و تكبر و رذائل اخلاقى و به ويژه طولانى بودن آرزو را از تو بگيرد، كه هر چه انسان پيرتر مى‌شود، حريص‌تر و اميدهايش بيشتر مى‌گردد و رفع رذائل و موانع رسيدن به كمالات مقدم بر اكتساب فضائل است.

در ديوان منسوب به امام على (عليه السلام) است:

[1]. شرح نهج البلاغه خوئى، جلد 4، صفحه 205؛ صحيفه سجاديه، دعاى 40.

[2]. شرح نهج البلاغه خوئى، جلد 4، صفحه 205 ..