3- خون شهيد و شهادت او يك حادثه است، حادثه نياز به تحليل دارد، عوامل اين حادثه چه بوده؟ پيامدهايش چه بوده؟ امروز مى‌گويند خون شهيد پيام دارد، پيام‌رسان آن عالم است، او است كه بايد با تجزيه و تحليل، حادثه را موشكافى كرده، و پيام را بيرون كشد، اگر علماء و نويسندگان اسلامى نبودند تا به اين حد حادثه كربلا و خون شهداى آن و پيام سرور آنها حسين بن على (عليهما السلام) آشكار نمى‌شد، اگر دانشمندان و نويسندگان نبوند پيام خون حسين (عليه السلام) و پيام جهانى و انسانى او (هيهات منّا الذّلة) كه هميشه بعنوان تابلوئى روشن در مسير هر قوم و ملتى متجلّى است روشن نمى‌شد.

بلكه بايد گفت اثبات شهادت و اينكه خون ريخته شده خون شهيد است، چه بسا با قلم دانشمندان است، اگر تجزيه و تحليل آنها نباشد، ممكن است خون شهيد نيز هدر رود، و حتى او بعنوان فردى طاغى و ياغى و فردى دوستدار دنيا و جاه و مقام قلمداد شود، چنانكه بعضى خواستند نهضت حسينى را چنين قلمداد كنند!

4- شهادت هميشه ميسر نيست، گاهى زمينه شهادت و جهاد در مقابل دشمن نمى‌باشد، شايد دهها سال طول بكشد و زمينه‌اى براى شهادت پيش نيايد، خصوصاً بعد از زمان معصومين (عليهم السلام).

شهادت و شهيد و جهاد نظامى مقعطى است، ولى جهاد با قلم اين اسلحه كوچك قدرتمند هميشه هست، هر زمان هر روز و هر شب مى‌توان با آن وارد جنگ شد، و در اعتلاى حق نسبت‌

به هر حادثه‌اى كوشيد، و به عبارت ديگر خون شهيد محدوده زمانى مكانى دارد، ولى قلم محدوديتى مثل آن ندارد.

وَالقَولَ بِالعَمَل- هماهنگى گفتار با كردار

مسئله ديگر كه روى آن تكيه مى‌كنند تركيب قول و عمل يا گفتار و رفتار با هم‌