شكوفائى خلاقيت ها است، اما آزادى شهوات و اسير شدن انسان در چنگال هواها و پستيها كه مايه هدر رفتن آب حيات و عمر و نيروهاى انسان در باتلاق رذالتها و بيچارگى‌ها است، نه جنبه منطقى، نه عقلى و نه اسلامى دارد.

آزادى در دنياى امروز چنان توسعه پيدا كرده كه شامل برهنگى زنان، ايجاد بدترين مراكز فساد و روابط نامشروع، تجاوزها، تعديها و اهانتها شده است، و كار را به جائى رسانده‌اند و محدوده آزادى را به حدّى گسترش داده‌اند كه به قلم نويسنده هم حق داده‌اند كه در راستاى وقاحتها و زشتيها هر چه مى‌خواهد بنويسد، به مقدسات ميليونها مردم توهين كند و مبارزه بر ضد آن را مبارزه با آزادى تفكّر و انديشه و قلم مى‌پندارند، مبارزه با سلمان رشدى را مبارزه با آزادى مى‌دانند، در حالى كه او نه تنها به مسلمانان بلكه به تمام جهانيان اهانت كرده، زيرا او به حضرت ابراهيم (عليه السلام) كه پدر همه اديان آسمانى است توهين كرده، ابراهيمى كه مورد احترام تمامى پيروان اديان آسمانى است.

آنها نه تنها محكوم نكردند بلكه خود فيلمى به نام (آخرين وسوسه‌هاى مسيح) ساختند كه خدا مى‌داند چه نسبتهاى نارواى ناموسى و غيرناموسى به اين پيامبر الهى دادند، اين چه آزادى است؟! آيا اگر چيزى به قيمت نابودى انسانيت و همه ارزش‌هاى وى تمام شود باز هم در محدوده آزادى است، آيا در محدوده اعلاميه حقوق بشر است كه سازمان حقوق بشر حمايت از چنين آزاديهائى مى‌كند؟ جواب اين سؤال را به هر آزاده‌اى وامى‌گذاريم كه وجدان بهترين قاضى است.

اين گونه آزادى، آزادى نيست، اين نابودى ارزشها است، اين پايمال كردن نيروهائى است كه مى‌تواند در پشت سدّ اراده جمع شده و آينده‌ساز فرد و جامعه باشد، اگر انسان مسؤوليت دارد و اگر وسائل ترقى براى او فراهم شده، و اگر فلسفه آزادى تكامل است، بايد آزادى او محدود در چهارچوبه‌اى منطقى باشد، و به بيان ديگر دو نوع آزادى داريم: حيوانى و انسانى.