58- 59- شامگاهان هراسان و صبحگاهان خوشحال!

«يَبيتُ حَذِراً و يُصبحُ فَرِحاً حَذِراً لِما حُذِّر مِنَ الغَفْلَة وَ فَرِحاً بِما اصابَ مِن الفَضل وَ الرَّحمة»

ترجمه: شخص پرهيزگار شب را به سر مى‌برد (در حالى كه از غفلت خويش) هراسان است. و صبح مى‌كند در حالى كه خوشحال است، ترسناك براى غفلتى كه از آن ترسانده شده و خوشنود و خوشحال براى فضل و رحمت الهى كه به او رسيده است.

شرح: مرحوم خوئى و بحرانى در شرحهاى خود متذكر شده‌اند كه ظاهر كلام مولى على (عليه السلام) اين نيست كه شب اختصاص به خوف و روز اختصاص به خوشحالى دارد، بلكه كنايه است از اين كه آنها هميشه بين خوف و رجاء هستند، بين ترس و خوشنودى به سر مى‌برند، چنانكه در عرف هم اين كنايه معمول است و حضرت به جاى خوف و رجاء، لازم اين دو را ذكر كرده‌اند، لازمه خوف حذر و لازمه رجاء خوشحالى و فرح است. (حذر را صاحب مفردات گويد «احْتِرازُ عَن مُخيف»: «دورى از شى‌ء ترسناك كه مى‌ترساند». پس احتراز و دورى لازمه ترس و خوشنودى لازمه اميد و شوق است.