56- 57- شب هنگام شكر خدا و صبحگاهان ياد او

«يُمسى وَ هَمُّه الشُّكر و يُصْبحُ وَ هَمُّه الذّكر»

ترجمه: پرهيزگار روز را شام مى‌سازد و اهتمام او به شكر است و شب را به روز مى‌آورد و اهتمامش ذكر و ياد خداوند است.

شرح: از ديگر صفات پرهيزگاران شكر و ذكر است، ذكر براى اين كه خدا متذكر آنها باشد، و به آنها نعمت دهد، و شكر براى نعمتهاى داده شده است.

ابن ميثم بحرانى در تفسير اين فراز گويد: همّ و تلاش پرهيزگاران در وقت عصر و شامگاه، شكر خداوند است بر آنچه در روز به آنها روزى داده يا نداده است (شكر بر داده‌ها و نداده‌ها مى‌كنند). و در وقت صبح، همّ آنها ذكر و ياد خداوند است، تا آنها را ياد كرده و روزى دهد، چه از كمالات نفسانىّ و چه بدنىّ چنانكه خداوند فرموده: فَاذْكُرُونِى أَذْكُرْكُمْ وَاشْكُرُوا لِي وَلَا تَكْفُرُونِ‌ «مرا ياد كنيد تا شما را ياد كنم و شكرگزار من باشيد و كفران نورزيد». [1]

مرحوم خوئى در شرح خود بعد از آوردن كلمات بحرانى مى‌گويند: توضيحات بحرانى كافى در رساندن مراد نيست، و نكته تقييد اهتمام به ذكر را به‌

[1]. سوره بقره، آيه 152 ..