ايمان و باشخصيتى مانند:

احنف بن قيس، سويد بن غفله، عطيه عوفى، حكم بن عتيبه، سالم بن ابى جعد، حسن بن صالح، سعيد بن جبير، سعيد بن مسيب، اصبغ بن نباته، سليمان بن مهران اعمش، يحيى بن يعمر عدوانى (معاصر حجاج‌ [1]) و مانند آنها كه اگر بخواهيم اسامى همه را با ادلّه تشيّع آنها ذكر كنيم سخن به درازا مى‌كشد.

بنيان‌گذاران علوم اسلامى‌

آيا اين دسته از تابعين معروف كه همه شيعه بودند مى‌خواستند اساس اسلام را در هم بكوبند يا دسته ديگرى از تابعين و طبقه‌اى كه بعد از تابعين روى كار آمدند. همان مردان بزرگى كه طراح علوم اسلامى بودند و با همت و سعى و كوشش پيگير خود علوم مختلف را پايه گذارى كردند مانند:

ابوالاسود دوئلى مؤسس علم «نحو» [2]، خليل بن احمد فراهيدى مؤسس علم «لغت و عروض» [3]، ابومسلم معاذ بن مسلم هراء مؤسس علم «صرف». او همان كسى است كه «سيوطى» در جلد دوم «المزهر» [4] و بعضى ديگر [5] به شيعه بودنش صريحاً اعتراف كرده‌اند.

[1]. او مصاحب حجاج نيست ولى چون با حجاج صحبتى كرده مؤلف محترم تعبير صاحب الحجاج راآورده ومترجم ارجمند هم به معاصر ترجمه كرده است‌

[2]. ر. ك: تأسيس الشيعه، ص 51؛ فهرست ابن نديم، ص 66؛ مؤلف الشيعة فى صدر الاسلام، ص 20

[3]. تنقيح المقال، ج 1، ص 403 ش 3739؛ رجال نجاشى، ج 2، ص 318 ش 318؛ خلاصه (قسم اوّل)، ص 67؛ رجال ابن داود (قسم اوّل)، ص 88 ش 574؛ مؤلفوا الشيعة، ص 46

[4]. المزهر، ج 2، ص 400

[5]. مؤلفوا الشيعة فى صدر الاسلام، ص 44؛ فهرست ابن نديم، ص 194؛ رجال نجاشى، ص 216؛ تأسيس الشيعه، ص 283 و 298؛ الكنى والالقاب، ج 1، ص 74؛ مؤلفوا الشيعة فى صدر الاسلام، ص 16