زيرا عملًا مى‌بينيم روز به روز عقب‌تر مى‌رويم و آن همه گفته‌هاى بى عمل هيچ اثرى بر ما نگذاشته است و تنها چند لحظه گوش ما از شنيدن آنها لذت برده است ولى بعداً همچون «سرابى» محو گشته است‌ «وَالَّذِينَ كَفَرُوا أَعْمَالُهُمْ كَسَرَابِ بِقِيعَةٍ يَحْسَبُهُ الظَّمَانُ مَآءً حَتَّى‌ إِذَا جَآءَهُ لَمْ يَجِدْهُ شَيْئاً»؛ كسانى كه كافر شدند، اعمالشان همچون سرابى است در يك كوير كه انسان تشنه از دور آن را آب مى‌پندارد، امّا هنگامى كه به سراغ آن مى‌آيد چيزى نمى‌يابد». [1]

[1]. سوره نور، آيه 39