حيوان را زنده گير بياورند و سر ببرند حلال است.

2. ذبح كردن: سر بريدن حيوان بايد شرايط زير را داشته باشد تا گوشت آن حيوان پاك و حلال گردد: ذبح كننده بايد مسلمان يا در حكم اسلام (مانند فرزند نا بالغ مسلمان) باشد؛ ذبح بايد در صورت امكان با وسيله‌اى از جنس «آهن» باشد و در صورت عدم دسترسى به آهن به هر چيز برنده‌اى كه رگهاى چهارگانه را ببرد مى‌توان قناعت كرد (رگهاى چهارگانه عبارت است از دو شاهرگ كه در دو طرف گردن قرار دارد و به ضميمه «ناى» يعنى مجراى ريه و «مرى» يعنى مجزاى معده، و اطلاق رگ برآنها به اصطلاح از باب تغليب است).

و نيز لازم است هنگام ذبح «بسم اللَّه» بگويد و رو به قبله باشد.

در مورد «شتر» مى‌توان به جاى سر بريدن او را «نحر» كرد (به اين ترتيب كه كارد يا نيزه را در گلوگاه او فرو مى‌برند).

اگر ذبح حيوان به جهتى ممكن نباشد، مثل اينكه در چاه بيافتد، يا حيوان سركشى باشد مى‌توان او را به وسيله شمشير يا امثال آن تسليم كرد. و اگر با همان ضربات كشته شود حلال است ولى اگر زنده بماند بايد آن را ذبح نمود.

حيواناتى كه خون جهنده ندارند عموماً حرام هستند مگر «ماهى فلس دار».

يك داستان جالب‌

«محمّد بن نعمان احول» كه او را مؤمن الطاق نيز مى‌گفتند (و از افراد دانشمند و شوخ در ميان شاگردان امام صادق عليه السلام بود) نقل مى‌كند كه روزى وارد بر ابوحنيفه شدم، ديدم كتابهاى فراوانى پيش روى اوست به طورى كه ميان من و او حايل شده است.

ابوحنيفه: اين كتابها را مى‌بينى!

مؤمن الطاق: آرى‌

ابوحنيفه: اينها همه مربوط به احكام طلاق است!