[لُبَد:]

«يَقُولُ أَهْلَكْتُ مَالًا لُّبَداً»

«لُبَد» از مادّه‌ «لَبَد» (بر وزن لغت) به معناى شى‌ء متراكم و انبوه است، و در اينجا به معناى مال فراوان است. [1]

[لَبْس:]

«لَلَبَسْنَا عَلَيْهِمْ مَا يَلْبِسُونَ»

«لَبْس» (بر وزن درس) به معناى پرده‌پوشى و اشتباه‌كارى است، و «لُبْس» (بر وزن قفل) به معناى پوشيدن لباس است (ماضى اول لَبَسَ بر وزن ضَرَبَ و ماضى دوم لَبِسَ بر وزن حَسِبَ مى‌باشد) و روشن است كه: در آيه، معناى اول اراده شده است، يعنى: اگر فرشته‌اى مى‌فرستاديم بايد به صورت و سيرت انسانى باشد، و در اين موقع به عقيده آنها ما مردم را به اشتباه و خطا انداخته بوديم و همان نسبت‌هاى سابق را بر ما تكرار مى‌كردند- همان طور كه خود آنها افراد نادان و بى‌خبر را به اشتباه و خطا مى‌افكنند، و چهره حقيقت را بر آنها مى‌پوشانند- بنابراين نسبت «لَبْس» و پرده‌پوشى به خدا از زاويه ديد آنها است. [2]

[لَبُوس:]

«عَلَّمْنَاهُ صَنْعَةَ لَبُوسٍ»

«لَبُوس» به طورى كه مرحوم‌ «طبرسى» در «مجمع البيان» مى‌گويد، هر گونه اسلحه دفاعى و تهاجمى مانند زره، شمشير و نيزه را شامل مى‌شود ولى قرائنى كه در آيات قرآن است نشان مى‌دهد: «لَبُوس» در اينجا به معناى زره مى‌باشد كه جنبه حفاظت در جنگ‌ها داشته است. [3]

[لِتَصْغى‌:]

«لِتَصْغى‌ إِلَيْهِ أَفْئِدَةُ»

«لِتَصْغى‌» از مادّه‌ «صغو» (بر وزن سرو) به معناى تمايل پيدا كردن به چيزى است، ولى بيشتر به تمايلى گفته مى‌شود كه از طريق شنيدن و به وسيله گوش حاصل مى‌گردد، و اگر كسى به سخن ديگرى با نظر موافق گوش كند به آن‌ «صغو» و «اصغاء» گفته مى‌شود. [4]

[لُجّة:]

«فَلَمَّا رَأَتْهُ حَسِبَتْهُ لُجَّةً»

«لُجّة» در اصل از مادّه‌ «لجاج» به معناى سرسختى در انجام كارى است، سپس به رفت و آمد صدا در گلو، «لَجّه» (بر وزن ضجّه) اطلاق شده، و امواج متراكم دريا كه در حال رفت و آمد هستند نيز «لُجّه» (بر وزن جبّه) ناميده شده‌اند، و در آيه مورد بحث اشاره به آب متراكم و متلاطم است. [5]

[1]. بلد، آيه 6 (ج 27، ص 26)

[2]. انعام، آيه 9 (ج 5، ص 207)

[3]. انبياء، آيه 80 (ج 13، ص 511)

[4]. انعام، آيه 113 (ج 5، ص 504)

[5]. نمل، آيه 44 (ج 15، ص 510)