ك‌

[كَاذِبَة:]

«لَيْسَ لِوَقْعَتِها كَاذِبَةٌ»

واژه‌ «كَاذِبَة» از مادّه‌ «كِذب» را در اينجا بعضى به معناى مصدرى گرفته‌اند، اشاره به اين كه وقوع قيامت آنچنان ظاهر و آشكار خواهد بود كه هيچ گونه جاى تكذيب و گفتگو ندارد.

بعضى نيز آن را به معناى ظاهريش كه اسم فاعل است تفسيركرده‌اند، و گفته‌اند: در برابر وقوع رستاخيز، تكذيب‌كننده‌اى وجود نخواهد داشت. مؤنث بودن «كَاذِبة» به خاطر آن است كه در تقدير «نفس كاذبة» يا «قضية كاذبة» است (ضمناً «لام» در «لوقعتها» را بعضى براى «تقوية» دانسته‌اند، ولى ظاهر اين است كه «لام» براى «تعديه» است). [1]

[كاظم:]

«لَدَى الْحَنَاجِرِ كَاظِمينَ»

«كاظم» از مادّه‌ «كظم» در اصل به معناى «بستن دهان مشكى است كه پر از آب باشد» سپس در مورد كسانى كه از خشم و غضب پر مى‌شوند، اما به دلائل مختلفى آن را اظهار نمى‌دارند، اطلاق شده است. [2]

[كافور:]

«كَانَ مِزاجُها كَافُوراً»

«كافور» در لغت معانى متعددى دارد و يكى از معانى معروف آن «بوى خوش» است همچنين گياهى است خوشبو، و يكى ديگر از معانى آن همان «كافور» معمولى است كه بوى تندى دارد، و براى مصارف طبى از جمله ضدعفونى كردن به كار مى‌رود.

به هر حال، آيه فوق نشان مى‌دهد: اين شراب طهور بهشتى، بسيار معطر و خوشبو است كه هم ذائقه از آن لذت مى‌برد، و هم شامه. بعضى از مفسران نيز گفته‌اند: «كافور» نام يكى از چشمه‌هاى بهشتى است، ولى اين تفسير با تعبير «كَانَ مِزاجُها كَافُوراً» كه مى‌گويد: «آميخته با كافور است»، سازگار نيست.

از سوى ديگر، با توجّه به اين كه «كافور» از مادّه «كفر» به معناى «پوشش» است، بعضى از ارباب لغت مانند «راغب» در «مفردات» معتقدند: انتخاب اين نام براى «كافور» به خاطر پوشيده بودن آن در ميان غلاف‌هاى ميوه درختى است كه اين ماده از آن گرفته مى‌شود.

بعضى نيز تعبير «كافور» را اشاره به سفيدى فوق العاده و خنكى آن دانسته‌اند؛ زيرا كافور معمولى نيز از نظر «خنكى» و «سفيدى» ضرب المثل است. اما روى هم رفته تفسير نخست از همه مناسب‌تر به نظر مى‌رسد، به‌

[1]. واقعه، آيه 2 (ج 23، ص 211)

[2]. غافر، آيه 18 (ج 20، ص 79)