خَلْقِهِ مُحَمَّدٍ وَآلِهِ اجْمَعينَ* آنگاه به سجده برود و بگويد: الهى‌ قَلْبى‌ مَحْجُوبٌ،

مخلوقاتش محمّد و تمامى خاندان پاكش درود فرستد،

وَنَفْسى‌ مَعْيُوبٌ، وَعَقْلى‌ مَغْلُوبٌ، وَهَوآئى‌ (هَواىَ) غالِبٌ، وَطاعَتى‌

و روحم معيوب گشته، و عقلم شكست‌خورده و هواى نفسم بر من چيره و بندگيم‌

قَليلٌ، وَمَعْصِيَتى‌ كَثيرٌ [1]، وَلِسانى‌ مُقِرٌّ بِالذُّنُوبِ، فَكَيْفَ حيلَتى‌ يا سَتَّارَ

كم، و گناهم فراوان و زبانم به گناهان معترف است، پس چاره‌ام چيست؟ اى پوشاننده‌

الْعُيُوبِ، وَيا عَلَّامَ الْغُيُوبِ، وَيا كاشِفَ الْكُرُوبِ، اغْفِرْ ذُنُوبى‌ كُلَّها بِحُرْمَةِ

عيبها و اى داناى نهانها و اى برطرف كننده اندوه‌ها، به حقّ محمّد و خاندان پاكش‌

مُحَمَّدٍ وَآلِ مُحَمَّدٍ، يا غَفَّارُ ياغَفَّارُ يا غَفَّارُ، بِرَحْمَتِكَ يا ارْحَمَ الرَّاحِمينَ.

همه گناهانم را بيامرز، اى آمرزنده، اى آمرزنده، اى آمرزنده، به رحمتت اى مهربان‌ترين مهربانان.

دعاى كميل‌ [2]:

اين دعا از دعاهاى معروف و مشهور و پربركت است و داراى محتوا ومضامين عالى و انسان‌ساز مى‌باشد، و راه بندگى و عبوديّت، توبه و انابه و كسب نورانيّت دل را به انسان مى‌آموزد. اگر انسان با توجّه به معانى بلندش، آن را بخواند و در تك تك جملاتش تأمّل كند، بى‌ترديد در روح و جانش اثر مى‌كند و انقلابى در او ايجاد مى‌نمايد. مطابق روايتى كه «سيّد بن طاووس» نقل مى‌كند، حضرت امير مؤمنان عليه السلام به كميل بن زياد فرمود: اين دعاى حضرت خضر است، اگر آن را ياد گرفتى، در هر شب جمعه و يا ماهى يك بار و يا لااقل در هر سال يك مرتبه و حتّى در تمام عمرت يك بار آن را بخوان كه براى كفايت از شرّ دشمنان و كسب روزى و آمرزش گناهان مفيد خواهد بود. [3] مرحوم «كفعمى» در «مصباح» از كميل بن زياد نقل مى‌كند كه ديدم حضرت امير مؤمنان عليه السلام اين دعا را در شب نيمه شعبان در سجده خواند. [4]

[1]. در بحارالانوار «طاعتى قليلة و معصيتى كثيرة» آمده است.

[2]. كميل بن زياد نخعى- كه دعاى كميل به نام او معروف است- از ياران خاصّ امير مؤمنان على عليه السلام به شمار مى‌آيد. شيخ مفيد رحمه الله او را از پيشگامان در محبّت به على عليه السلام و مقرّبان آن حضرت دانسته است، وى از سوى امير مؤمنان عليه السلام به زمامدارى منطقه «هيت» منصوب شد. در نهج‌البلاغه سفارش‌هايى از امير مؤمنان به وى نقل شده است كه بسيار ارزنده و پرمحتواست. كميل‌بن زياد، به خاطر تشيّع و وفادارى به امير مؤمنان عليه السلام- همان گونه كه مولايش به وى خبر داده بود- به دست حجّاج خونخوار به شهادت رسيد. شرح نهج‌البلاغه ابن ابى‌الحديد، جلد 17، صفحه 149، شرح نهج‌البلاغه علّامه خويى، جلد 21، صفحه 219، و معجم رجال الحديث، جلد 15، صفحه 132.

[3]. اقبال سيّد بن طاووس، صفحه 706.

[4]. مصباح كفعمى، صفحه 555.