دعاى صباح:

اين دعا از اميرمؤمنان على عليه السلام نقل شده است و بسيار پرمحتوا و لذّت‌بخش و زيباست. مرحوم «علّامه مجلسى» اين دعا را در كتاب «بحارالانوار»- هم در كتاب الدعا و هم در كتاب الصلاة- آورده است و فرموده: اين دعا از دعاهاى مشهور است، ولى من آن را جز در كتاب «مصباح سيّد بن باقى» رضوان اللَّه عليه، در ديگر كتاب‌هاى معتبر نيافتم و مشهور آن است كه اين دعا را بعد از نماز صبح بخوانند. [1] بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحيمِ‌

به نام خداوند بخشنده مهربان‌

اللهُمَّ يا مَنْ دَلَعَ لِسانَ الصَّباحِ بِنُطْقِ تَبَلُّجِهِ، وَسَرَّحَ قِطَعَ اللَّيْلِ الْمُظْلِمِ‌

اى كه زبان صبح را با دميدن سپيده بيرون آوردى، و پاره‌هاى شب تاريك را به صورت سياهى‌هاى‌

بِغَياهِبِ تَلَجْلُجِهِ، وَاتْقَنَ صُنْعَ الْفَلَكِ الدَّوَّارِ فى‌ مَقاديرِ تَبَرُّجِهِ، وَشَعْشَعَ‌

پراكنده روانه كردى، و آفرينش چرخ گردون را در اندازه‌هاى زيبايش محكم ساختى، و روشنايى‌

ضِيآءَ الشَّمْسِ بِنُورِ تَاجُّجِهِ، يا مَنْ دَلَّ عَلى‌ ذاتِهِ بِذاتِهِ، وَتَنَزَّهَ عَنْ‌

خورشيد را با نور گرمش پرتوافكن ساختى، اى كه ذاتت گواه ذات توست و از مشابهت‌

مُجانَسَةِ مَخْلُوقاتِهِ، وَجَلَّ عَنْ مُلائَمَةِ كَيْفِيَّاتِهِ، يا مَنْ قَرُبَ مِنْ خَطَراتِ‌

با آفريدگانت مبرّايى، و از مناسبت و سنخيت با مخلوقات برترى، اى كه از گمانهايى كه بر دل جارى شود

الظُّنُونِ، وَبَعُدَ عَنْ لَحَظاتِ الْعُيُونِ، وَ عَلِمَ بِما كانَ قَبْلَ انْ يَكُونَ، يا مَنْ‌

نزديكترى و از منظر ديدگان دورى، و به آنچه هست پيش از آن كه باشد آگاهى، اى كه‌

ارْقَدَنى‌ فى‌ مِهادِ امْنِهِ وَامانِهِ، وَايْقَظَنى‌ الى‌ ما مَنَحَنى‌ بِهِ مِنْ مِنَنِهِ‌

مرا در بستر امنيت و آسايشت خوابانيدى، و مرا براى (استفاده از) نعمت‌ها و احسانت‌

وَاحْسانِهِ، وَكَفَّ اكُفَّ السُّوءِ عَنّى‌ بِيَدِهِ وَسُلْطانِهِ، صَلِّ اللَّهُمَّ عَلَى الدَّليلِ‌

بيدار كردى، و دست بدخواهان را با قدرت و فرمانرواييت از من بازداشتى، خدايا درود فرست بر

الَيْكَ فِى اللَّيْلِ الْأَلْيَلِ، وَالْماسِكِ مِنْ اسْبَابِكَ بِحَبْلِ الشَّرَفِ الْأَطْوَلِ،

راهنمايت در شب تاريك (جهل)، و گيرنده ريسمان آبرومند پايدار

[1]. بحارالانوار، جلد 84، صفحه 339، حديث 19 و جلد 91، صفحه 243، حديث 11.