بِزَخارِفِ زينَتِها، فَانَّهَا الْمُهْلِكَةُ طُلَّابَهَا، الْمُتْلِفَةُ حُلّالَهَا، الْمَحْشُوَّةُ

به تو متوسّل مى‌شويم زيرا كه جويندگانش را نابود كند، و واردان به خويش را هلاك نمايد، از بلاها

بِالْافاتِ، الْمَشْحُونَةُ بِالنَّكَباتِ، الهى‌ فَزَهِّدْنا فيها، وَسَلِّمْنا مِنْها

پر شده، و از مصيبت‌ها آكنده شده، اى معبود من، ما را در آن زاهد گردان، و به وسيله توفيق‌

بِتَوْفيقِكَ وَعِصْمَتِكَ، وَانْزَعْ عَنَّا جَلابيبَ مُخالَفَتِكَ، وَتَوَلَّ امُورَنا بِحُسْنِ‌

و بازدارندگيت ما را در آن محفوظ بدار، و جامه نافرمانيت را از ما بر كن، و با تدبير نيكت، امور ما را

كِفايَتِكَ، وَاوْفِرْ مَزيدَنا مِنْ سَعَةِ رَحْمَتِكَ، وَاجْمِلْ صِلاتِنا مِنْ فَيْضِ‌

سرپرستى كن، و سهم ما را از وسعت رحمتت فراوان گردان، و هداياى ما را از بخشش‌هاى فراوانت‌

مَواهِبِكَ، وَاغْرِسْ فى‌ افْئِدَتِنا اشْجارَ مَحَبَّتِكَ، وَاتْمِمْ لَنا انْوارَ مَعْرِفَتِكَ،

نيكو گردان، و درخت محبّتت را در دلهاى ما بنشان، و انوار شناختت را بر ما كامل كن‌

وَاذِقْنا حَلاوَةَ عَفْوِكَ وَلَذَّةَ مَغْفِرَتِكَ، وَ اقْرِرْ اعْيُنَنا يَوْمَ لِقآئِكَ بِرُؤْيَتِكَ،

و شيرينى گذشت و لذّت آمرزشت را به ما بچشان و چشم‌هاى ما را در روز ديدارت به ملاقاتت روشن كن، و

وَاخْرِجْ حُبَّ الدُّنْيا مِنْ قُلُوبِنا، كَما فَعَلْتَ بِالصَّالِحينَ مِنْ صَفْوَتِكَ،

محبّت دنيا را از دلهاى ما بيرون كن، همان‌گونه كه با صالحان از برگزيدگانت‌

وَالْأَبْرارِ مِنْ خآصَّتِكَ، بِرَحْمَتِكَ يا ارْحَمَ‌الرَّاحِمينَ، وَيا اكْرَمَ الْأَكْرَمينَ. [1]

و نيكان از خواصت رفتار نموده‌اى، به رحمتت اى مهربان‌ترين مهربانان و اى گرامى‌ترين گراميان.

مناجاتى منظوم از امام اميرالمؤمنين على بن ابى‌طالب عليه السلام:

اين مناجات از «صحيفه علويّه» نقل شده است. [2]

[1]. بحارالانوار، جلد 91، صفحه 152.

[2]. صحيفه علويّه، صفحه 152.