ارْحَمَ الرَّاحِمينَ. [1]

مهربان‌ترين مهربانان.

14- مناجات المعتصمين‌

(پناهندگان)

مناجات كسانى است كه در برابر انبوه آفات سعادت، به قدرت و توانايى او پناه مى‌برند و به ريسمان الهى چنگ مى‌زنند و حمايت و پشتيبانى خدا را مى‌طلبند.

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحيمِ‌

به نام خداوند بخشنده مهربان‌

اللَّهُمَّ يا مَلاذَ اللّائِذينَ، وَيا مَعاذَ الْعآئِذينَ، وَيا مُنْجِىَ الْهالِكينَ، وَيا

اى خدا، اى حامى پناهندگان، و اى پناه پناه‌جويان، و اى نجات‌بخش هلاك شدگان، و اى‌

عاصِمَ الْبآئِسينَ، وَ يا راحِمَ الْمَساكينِ، وَيا مُجيبَ الْمُضْطَرّينَ، وَيا كَنْزَ

نگهدار بيچارگان، و اى رحم كننده بينوايان، و اى اجابت كننده گرفتاران، و اى گنج‌

الْمُفْتَقِرينَ، وَ يا جابِرَ الْمُنْكَسِرينَ، وَيا مَأوَى الْمُنْقَطِعينَ، وَيا ناصِرَ

نيازمندان، و اى التيام بخش دل‌شكستگان، و اى پناهگاه آوارگان، و اى ياور

الْمُسْتَضْعَفينَ، وَيا مُجيرَ الْخآئِفينَ، وَيا مُغيثَ الْمَكْرُوبينَ، وَ يا حِصْنَ‌

مستضعفان، و اى پناه دهنده ترسيدگان، اى فريادرس غمزدگان، اى پناه‌

اللّاجينَ، انْ لَمْ اعُذْ بِعِزَّتِكَ فَبِمَنْ اعُوذُ، وَانْ لَمْ ا لُذْ بِقُدْرَتِكَ فَبِمَنْ الُوذُ،

پناهندگان، اگر به عزتت پناه نبرم پس به كه پناهنده شوم، و اگر به قدرتت متوسّل نشوم پس به كه متوسّل شوم،

وَقَدْ الْجَاتْنِى الذُّنُوبُ الىَ التَّشَبُّثِ بِاذْيالِ عَفْوِكَ، وَاحْوَجَتْنِى الْخَطايا

در حالى كه گناهانم مرا به چنگ زدن به دامان گذشتت وادار كرده و خطاهايم مرا به كوبيدن‌

الىَ اسْتِفْتاحِ ابْوابِ صَفْحِكَ، وَدَعَتْنِى الْإِسآئَةُ الَى الْإِناخَةِ بِفِنآءِ عِزِّكَ،

درهاى چشم پوشيت محتاج ساخته، و بديهايم مرا به اقامت در آستان عزّتت فرا خوانده‌

وَحَمَلَتْنِى الْمَخافَةُ مِنْ نِقْمَتِكَ عَلَى الْتَّمَسُّكِ بِعُرْوَةِ عَطْفِكَ، وَما حَقُّ مَنِ‌

و ترس از عذابت مرا به متوسّل شدن به ريسمان گذشتت وادار كرده است، و سزاى كسى كه‌

[1]. بحارالانوار، جلد 91، صفحه 151.