فَاجْعَلْهُما لى‌ سَبَباً الى‌ نَيْلِ غُفْرانِكَ، وَصَيِّرْهُما لى‌ وُصْلَةً الىَ الْفَوْزِ

پس آن دو را وسيله رسيدنم به آمرزشت و سبب رسيدنم به خوشنوديت قرار ده،

بِرِضْوانِكَ، وَقَدْ حَلَّ رَجآئى‌ بِحَرَمِ كَرَمِكَ، وَحَطَّ طَمَعى‌ بِفِنآءِ جُودِكَ،

چرا كه اميدم در حريم بخششت جاى گرفته و طمعم به آستانه سخاوتت فرود آمده،

فَحَقِّقْ فيكَ امَلى‌، وَاخْتِمْ بِالْخَيْرِ عَمَلى‌، وَاجْعَلْنى‌ مِنْ صَفْوَتِكَ الَّذينَ‌

پس آرزويم را در مورد خودت محقق ساز، و كارم را به خير ختم كن، و قرار ده مرا از برگزيدگانت كه‌

احْلَلْتَهُمْ بُحْبُوحَةَ جَنَّتِكَ، وَ بوَّأْتَهُمْ دارَ كَرامَتِكَ، وَاقْرَرْتَ اعْيُنَهُمْ بِالنَّظَرِ

آنها را در ميان بهشتت جاى داده و در خانه كرامتت ساكن كرده‌اى و ديدگانشان را به تماشاى جمالت‌

الَيْكَ يَوْمَ لِقآئِكَ، وَاوْرَثْتَهُمْ مَنازِلَ الصِّدْقِ فى‌ جِوارِكَ، يا مَنْ لا يَفِدُ

در روز ديدارت (در قيامت) روشن نموده‌اى، و منزلگاه‌هاى صداقت را در جوار خودت به آنان بخشيده‌اى، اى كه ميهمانان،

الْوافِدُونَ عَلى‌ اكْرَمَ مِنْهُ، وَلا يَجِدُ الْقاصِدُونَ ارْحَمَ مِنْهُ، ياخَيْرَ مَنْ خَلا

بر كريم‌تر از تو وارد نشوند، و قصدكنندگان، مهربان‌تر از تو را نيابند، اى بهترين كسى كه تنهاماندگان‌

بِهِ وَحيدٌ، وَيا اعْطَفَ مَنْ اوى‌ الَيْهِ طَريدٌ، الى‌ سَعَةِ عَفْوِكَ مَدَدْتُ يَدى‌،

با تو خلوت كنند، اى مهربانترين كسى كه فراريان به تو پناهنده شوند، به سوى وسعت گذشتت، دست دراز كرده‌

وَبِذَيْلِ كَرَمِكَ اعْلَقْتُ كَفّى‌، فَلا تُولِنِى الْحِرْمانَ، وَلا تُبْلِنى‌ بِالْخَيْبَةِ

و به دامان كرمت متوسّل شده‌ام پس محروميت را بر من مسلط مكن، و مرا به نااميدى‌

وَالْخُسْرانِ، يا سَميعَ الدٌّعآءِ [يا ارْحَمَ الرَّاحِمِينَ‌]. [1] و زيانكارى گرفتار مكن، اى شنونده دعا [اى مهربانترين مهربانان‌].

11- مناجات المفتقرين‌

(نيازمندان)

راز و نياز آنان كه سرتاپاى وجود خود را نيازمند او مى‌دانند و از غناى او طلب مى‌كنند و دوام و پيوستگى نعمتش را مى‌خواهند؛ رفع همه رنجها، شكستگى‌ها و اندوه‌ها را از خداوند مى‌طلبند.

[1]. بحارالانوار، جلد 91، صفحه 149.