مَعْرِفَتِكَ نَصِيباً، فَقَدِ انْقَطَعَتْ الَيْكَ هِمَّتى‌، وَانْصَرَفَتْ نَحْوَكَ رَغْبَتى‌، فَانْتَ‌

بهره شناختت قرار دهى، چرا كه همّتم به تو منتهى شده و اشتياقم به سوى تو متمايل گشته، پس تنها

لا غَيْرُكَ مُرادى‌، وَلَكَ لا لِسِواكَ سَهَرى‌ وَسُهادى‌، وَلِقآؤُكَ قُرَّةُ عَيْنى‌،

تويى مقصود من، و تنها به خاطر توست شب زنده‌دارى و بى‌خوابيم، ديدار تو مايه چشم روشنيم‌

وَوَصْلُكَ مُنى‌ نَفْسى‌، وَالَيْكَ شَوْقى‌، وَ فى‌ مَحَبَّتِكَ وَلَهى‌، وَ الى‌ هَواكَ‌

و وصال تو آرزوى قلبيم و به جانبت اشتياقم و در محبتت شيفتگيم و در هوايت‌

صَبابَتى‌، وَ رِضاكَ بُغْيَتى‌، وَ رُؤْيَتُكَ حاجَتى‌، وَ جِوارُكَ طَلَبى‌، وَقُرْبُكَ‌

عشق سوزانم، و خشنوديت آرزويم و ديدارت نيازم و جوار قربت خواسته‌ام و نزديكيت‌

غايَةُ سُؤْلى‌، وَ فى‌ مُناجاتِكَ رَوْحى‌ وَراحَتى‌، وَ عِنْدَكَ دَوآءُ عِلَّتى‌،

نهايت مقصودم، و در مناجاتت آسايش و راحتيم و در نزدت داروى بيماريم‌

وَشِفآءُ غُلَّتى‌، وَبَرْدُ لَوْعَتى‌، وَكَشْفُ كُرْبَتى‌، فَكُنْ انيسى‌ فى‌ وَحْشَتى‌،

و شفاى سوز دلم، و آرامش آتش عشقم، و برطرف شدن گرفتارى من است، پس باش همدم و مونسم در تنهاييم‌

وَ مُقيلَ عَثْرَتى‌، وَغافِرَ زَلَّتى‌، وَقابِلَ تَوْبَتى‌، وَمُجيبَ دَعْوَتى‌، وَ وَلِىَ‌

و درگذرنده خطايم، و آمرزنده لغزشم، و پذيرنده توبه‌ام، و اجابت كننده درخواستم، و عهده‌دار

عِصْمَتى‌، وَ مُغْنِىَ فاقَتى‌، وَ لا تَقْطَعْنى‌ عَنْكَ، وَلا تُبْعِدْنى‌ مِنْكَ، يا نَعيمى‌

پاكيم، و بى‌نياز كننده نيازم، مرا از خودت جدا نكن و دور نساز، اى خوشبختى‌

وَجَنَّتى‌، وَ يا دُنْياىَ وَ آخِرَتى‌ [يا ارْحَمَ الرَّاحِمِينَ‌]. [1] و بهشت من، و اى دنيا و آخرتم، [اى مهربان‌ترين مهربانان‌].

9- مناجات المحبّين‌

(دوستداران خدا)

مناجات كسانى است كه خدا را دوست دارند و به او عشق مى‌ورزند؛ كسانى كه محبّت خداوند را مى‌طلبند و از او مى‌خواهند به بنده‌اش نظر افكند و مهربانانه به وى بنگرد.

[1]. بحارالانوار، جلد 91، صفحه 147.