ياحَنَّانُ يا مَنَّانُ، يا رَحيمُ يا رَحْمنُ، يا جَبَّارُ يا قَهَّارُ، يا غَفَّارُ يا سَتَّارُ،
اى غمخوار، اى سخاوتمند، اى مهربان، اى بخشنده، اى توانا، اى پيروز، اى آمرزنده، اى عيبپوش
نَجِّنى بِرَحْمَتِكَ مِنْ عَذابِ النَّارِ، وَفَضيحَةِ الْعارِ، اذَا امْتازَ الْأَخْيارُ مِنَ
به رحمتت مرا از عذاب دوزخ و رسوايى ننگ نجات ده، در آن هنگام كه نيكان از بدان
الْأَشْرارِ، وَحالَتِ الْأَحْوالُ، وَهالَتِ الْأَهْوالُ [1]، وَقَرُبَ الْمُحْسِنُونَ، وَبَعُدَ
جدا شوند و حالها دگرگون شود و وحشتها به هراس اندازند و نيكوكاران نزديك و بدكاران
الْمُسيئُونَ، وَ وُفِّيَتْ كُلُّ نَفْسٍ ما كَسَبَتْ وَهُمْ لا يُظْلَمُونَ. [2]
دور شوند، و به هر كس آنچه بدست آورده داده شود در حالى كه بر ايشان ستم نشود.
4- مناجات الراجين
(اميدواران)
مناجات كسانى است كه با زبان رجا و اميد با خدا سخن مىگويند؛ اميدوار به لطف الهى و پردهپوشىهاى او و احسان و فضل پروردگارند.
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحيمِ
به نام خداوند بخشنده مهربان
يا مَنْ اذا سَئَلَهُ عَبْدٌ اعْطاهُ، وَاذا امَّلَ ما عِنْدَهُ بَلَّغَهُ مُناهُ، وَاذا اقْبَلَ عَلَيْهِ
اى كسى كه هر بنده از تو درخواست كند عطايش كنى، و هرگاه آنچه نزد توست آرزو كند به آرزويش برسانى، و هرگاه به تو رو كند
قَرَّبَهُ وَادْناهُ، وَاذا جاهَرَهُ بِالْعِصْيانِ سَتَرَ عَلى ذَنْبِهِ وَغَطَّاهُ، وَاذا تَوَكَّلَ
مقرّب و نزديك درگاهت گردانى، و هر گاه كه آشكارا نافرمانيت كند بر گناهش پرده كشيده و آن را بپوشانى، و هر گاه بر تو توكّل كند
عَلَيْهِ احْسَبَهُ وَكَفاهُ، الهى مَنِ الَّذى نَزَلَ بِكَ مُلْتَمِساً قِراكَ فَما قَرَيْتَهُ،
او را به حساب آورى و كفايت كنى، اى معبود من، كيست كه با درخواست ميهمان نوازى به درگاهت آيد و تو او را نپذيرى؟
وَمَنِالَّذى اناخَ بِبابِكَ مُرْتَجِياً نَداكَ فَمااوْلَيْتَهُ، ايَحْسُنُ انْارْجِعَ عَنْ بابِكَ
و كيست كه به اميد بخششت به درگاهت فرود آيد و احسانش نكنى؟ آيا نيكوست كه با نااميدى از درگاهت منصرف
بِالْخَيْبَةِ مَصْرُوفاً، وَلَسْتُ اعْرِفُ سِواكَ مَوْلىً بِالْأِحْسانِ مَوْصُوفاً، كَيْفَ
شده و بازگردد؟ در حالى كه من مولايى جز تو صاحب احسان نمىشناسم، چگونه
[1]. در بحارالانوار: «وَ حالَتِ الْأَهْوالُ» آمده است.
[2]. بحارالانوار، جلد 91، صفحه 143 و 144.