مناجات پانزدهگانه امام سجّاد عليه السلام
مرحوم «علّامه مجلسى» در «بحارالانوار» مىگويد: من اين مناجات را در كتب برخى از اصحاب يافتم كه از امام زينالعابدين عليه السلام نقل كردهاند. [1]
1- مناجات التائبين
(توبه كنندگان)
مناجات و راز و نياز بندهاى است كه قصد توبه و بازگشت به خداوند را دارد.
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحيمِ
به نام خداوند بخشنده مهربان
الهى الْبَسَتْنِى الْخَطايا ثَوْبَ مَذَلَّتى، وَجَلَّلَنِى التَّباعُدُ مِنْكَ لِباسَ
اى معبود من، گناهان لباس خوارى بر تنم كرده و دورى از تو لباس بيچارگى
مَسْكَنَتى، وَاماتَ قَلْبى عَظِيمُ جِنايَتى، فَاحْيِهِ بِتَوْبَةٍ مِنْكَ يا امَلىوَبُغْيَتى،
بر من پوشانده و گناهان بزرگم، دلم را ميرانده، پس با پذيرش توبهام آن را زنده كن اى آرزو و مطلوب من
وَيا سُؤْلى وَمُنْيَتى، فَوَعِزَّتِكَ ما اجِدُ لِذُنوُبى سِواكَ غافِراً، وَلا ارى
و اى خواسته و آرزوى قلبى من، پس به عزتت سوگند، جز تو آمرزندهاى براى گناهانم نمىيابم، و براى دل شكستگيم
لِكَسْرى غَيْرَكَ جابِراً، وَقَدْ خَضَعْتُ بِالْإِنابَةِ الَيْكَ، وَعَنَوْتُ بِالْاسْتِكانَةِ
مرهمى جز تو ندارم، و به وسيله بازگشت به سوى تو و با تسليم در برابرت فروتنى نمودهام،
لَدَيْكَ، فَانْ طَرَدْتَنى مِنْ بابِكَ فَبِمَنْ الُوذُ، وَانْ رَدَدْتَنى عَنْ جَنابِكَ فَبِمَنْ
پس اگر مرا از درگاهت برانى به كه پناه برم و اگر از حضورت بازگردانى به كه پناهنده شوم
اعُوذُ، فَوا اسَفاهُ مِنْ خَجْلَتى وَافْتِضاحى، وَوالَهْفاهُ مِنْ سُوءِ عَمَلى
پس افسوس از شرمندگى و رسواييم، و دريغ از بدى كردار و دست آوردم،
وَاجْتِراحى، اسْئَلُكَ يا غافِرَ الذَّنْبِ الْكَبيرِ، وَيا جابِرَ الْعَظْمِ الْكَسيرِ، انْ
اى آمرزنده گناه بزرگ و اى پيوند دهنده استخوان شكسته، از تو مىخواهم كه
[1]. بحارالانوار، جلد 91، صفحه 142.