روايات خاص از طريق شيعه‌

10. در كتاب «الكافى» [1]، از محمد بن حفص، از مردى (ناشناس)، از ابى عبد اللَّه امام صادق عليه السلام نقل شده كه از حضرت سؤال كردم، گروهى از افراد هستند كه در منطقه‌اى چاههاى آبى نزديك به هم دارند، يكى از اين افراد مى‌خواهد چاهش را عميق تر از حد موجود حفر نمايد، در بعضى موارد اگر چنين كارى انجام شود به چاههاى ديگر ضرر وارد مى‌شود (آب آن چاهها كم مى‌شود)، و در بعضى موارد هم كه زمين سخت باشد چنين اتفاقى نمى‌افتد. حضرت فرمودند: اگر چاه در زمين سخت باشد اشكالى ندارد، و اگر در زمين نرم جلگه مانند باشد اشكال دارد. (سائل مى‌پرسد) اگر شخص به همسايه‌اش بگويد كه او هم چاهش را همانند او، و به يك اندازه حفر كند، حكم چيست؟ حضرت فرمودند: اگر تراضى كنند اشكالى ندارد؛ و فرمودند كه فاصله بين دو چاه، هزار ذراع است. [2]

[1]. الكافى، ج 5، ص 294، ح 3، باب الضرار.

[2]. وسايل الشيعه (اسلاميه)، ج 17، ص 342، ح 1، باب 13، از ابواب احياء الموات.

وسايل الشيعه (بيروت)، ج 25، ص 430، ح 32284: «مُحَمَّدُ بْنُ يَعْقُوبَ، عَنْ عَلِى بْنِ إِبْرَاهِيمَ، عَنْ أَبِيهِ، عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ حَفْصٍ، عَنْ رَجُلٍ، عَنْ أَبِى عَبْدِاللَّهِ عليه السلام قَالَ: سَأَلْتُهُ عَنْ قَوْمٍ كَانَتْ لَهُمْ عُيُونٌ فِى أَرْضٍ قَرِيبَةٍ بَعْضُهَا مِنْ بَعْضٍ، فَأَرَادَ رَجُلٌ أَنْ يَجْعَلَ عَيْنَهُ أَسْفَلَ مِنْ مَوْضِعِهَا الَّذِى كَانَتْ عَلَيْهِ، وَبَعْضُ الْعُيُونِ إِذَا فُعِلَ بِهَا ذَلِكَ، أَضَرَّ بِالْبَقِيَّةِ مِنَ الْعُيُونِ؛ وَبَعْضُهَا لَايَضُرُّ مِنْ شِدَّةِ الْأَرْضِ؛ قَالَ فَقَالَ: مَا كَانَ فِى مَكَانٍ شَدِيدٍ فَلَا يَضُرُّ، وَمَا كَانَ فِى أَرْضٍ رِخْوَةٍ بَطْحَاءَ فَإِنَّهُ يَضُرُّ؛ وَإِنْ عَرَضَ رَجُلٌ عَلَى جَارِهِ أَنْ يَضَعَ عَيْنَهُ كَمَا وَضَعَهَا وَهُوَ عَلَى مِقْدَارٍ وَاحِدٍ؛ قَالَ: إِنْ تَرَاضَيَا فَلَا يَضُرُّ. وَقَالَ يَكُونُ بَيْنَ الْعَيْنَيْنِ أَلْفُ ذِرَاعٍ».