قيمت آن افزايش مى‌يابد، اگر صرفا سر و پوست را طلب كند چيزى جز قصد ضرر زدن نمى‌تواند باشد، و ضرر عمدى محسوب مى‌شود.

2. در قضيه سمره نيز كه حضرت فرمودند: «انت رجل مضار» (تو فردى ضرر زننده هستى)، ناظر به همين عمدى بودن ضرر زدن است؛ و قراين و شواهد حاكى از اين است كه به واسطه آن عمل، قصدى جز ضرر زدن به شخص انصارى را نداشت.

بنابراين، معناى ضرر زدن عمدى (معناى ششم) نزديك ترين معنا براى «ضرار» است.

اما احتمال معناى اوّل، كه گفته شد به ضرر زدن طرفينى ضرار گفته مى‌شود، ظاهراً به اين خاطر است كه ضرار از باب مفاعله است. ولى اين معنا صحيح نيست زيرا در هيچ يك از مواردى كه ذكر كرديم در اين معنا به كار برده نشده.

اما معناى دوم، كه گفته شد بمعناى مجازات و تلافى ضرر است، به نظر مى‌رسد كه از معناى اوّل (باب مفاعله) گرفته شده باشد و احتمال ضعيفى است، زيرا در اين معنا استعمال نشده است.

اما معناى سوم، كه گفته شد به معناى ضرر زدن به واسطه چيزى است كه نفعى ندارد، ظاهراً اين معنى در بسيارى از موارد از لوازم معناى ضرر زدن عمدى است؛ بنابراين اين معنا را از باب ذكر