صرفا یاد کردذهنی نیست؛ بلکه یادی عملی است که در انجام مناسک حج تحقق مییابد: وَیَذْکُرُوا اسْمَ اللَّهِ فِی أَیَّامٍ مَعْلُوماتٍ [1]و لِتُکَبِّرُوا اللَّهَ عَلی ما هَداکُمْ وَ بَشِّرِ الْمُحْسِنِینَ.[2]
5. پیوند با نبوت وامامت
مناسک حج در پیوند نبوت و امامت است. از همین رو پس از طواف که محور مهمی در مناسک حج است- نماز طواف واجب است: وَ اتَّخِذُوا مِنْ مَقامِ إِبْراهِیمَ مُصَلًّی؛[3] ی عنی، نماز طواف باید پشت مقام حضرت ابراهیم باشد.
اینکه مقام ابراهیم باید در نماز طواف بین نمازگزار و کعبه قرار گیرد، حاوی نکته بسیار مهمی است و آن توجه به مقام نبوت و امامت درکنار کعبه ودر حال نماز طواف است. حضرت ابراهیم شیخالانبیا است و ادیان مهم (اسلام، مسیحیت و یهودیت) آن حضرت را قبول دارند.
مهمترین جایگاهی که خداوند آن را در کنار کعبه مطرح فرموده، مقام ابراهیم است (فِیهِ آیاتٌ بَیِّناتٌ مَقامُ إِبْراهِیمَ)[4]؛ البته آیتهای متعددی در اطراف کعبه وجود دارد، ولی در بین آنها، مقام ابراهیم اختصاص به ذکر یافته که گواه اهمیت آن است. این جایگاه به عنوان «امام نماز» برای طواف کنندگان معین شده است.
6. حرکت، جا به جایی و کوچ و اقامت
از جمله ویژگیهای حج- که در کمتر عبادتی (جز در جهاد)