دومین قربانی مربوط به حضرت نوح بود که پس از طوفان، بعضی از حیوانات موجد را قربانی کرد. سومین قربانی نیز مربوط به حضرت ابراهیم (ع) است که به دستور خداوند، میخواست پسرش را قربانی کند: قال یا بنّی انّی اری فی المنام انّی اذبحک[2]
و [3]
تا اینکه پیامبر عالیقدر اسلام، یک صد شتر در حجّة الوداع قربانی کرد: 66 شتر از طرف خود و 34 شتر برای حضرت علی (ع) [4]
این عمل پیشینهدار و عظیم، دارای اسرار و حکمتهایی است که به بعضی از آنها اشاره میشود:
یک. تقرّب و تقوا
«قربانی»، عبارت است از: هر عملی که انسان به وسیله آن خود را به خدا نزدیک میکند و ذبح حیوان در روز دهم ذیالحجه، عبادت خالصانهای است که باعث تقرّب و نزدیکی بیشتر انسان، به آفریدگار خود و نشانه تقوا و پرهیزگاری است.
در واقع عبادات و مناسک دینی- به خصوص قربانی- عامل تقرّب انسان به حق تعالی است؛ قرآن میفرماید: واتلُ علیهم نبأ ابنی آدم بالحقّ اذْ قَرّبا قرباناً فتقّبل من احد هما
؛ «به حقیقت، حکایت دو پسر آدم را بر آنان بخوان که تقرّب جستند به قربانی [پس] از یکی پذیرفته شد
».[5]
[1] مائده 5، آیه 30- 27. [2] صافات 37، آیات 102- 107. [3] ر. ک: از میقات تا میعاد، ص 640- 633. [4] وسائل الشیعه، ج 10، ص 101. [5] مائده 5، آیه 27.