از امام رضا (ع) حکایت شده است: «جبرئیل به ابراهیم (ع) گفت: هر چه میخواهی از پروردگارت تمنا کن و ابراهیم در درون آرزو کرد که خدا به جای فرزندش اسماعیل (که مامور قربانی او بود) گوسفندی قرار دهد تا تاوان اسماعیل گردد و مامور قربانی آن شود، و خدا آرزوی او را برآورده کرد».[2] در اینجا به بخشی از اسرار «منا» اشاره میشود:
یک. هماهنگی و همسانی مردم
در آیات قرآن دستور داده شده که بعد از توقف در مشعر، همچون دیگر مردم کوچ نموده و به سوی منا حرکت کنید. آری با مردم و همراه مردم بودن در طی مسیر الهی نیکو است، و حرکت دسته جمعی حاجیان از مشعر به منا، تجلی این همنوایی الهی است.
آیتالله طالقانی در مورد مینویسد: «تا منها و ماها، به صورت یک رود خروشان روان میگردند و چون آب روان، از آلودگیها و رسوبات گناه و آثار جاهلیت پاک و پاکتر میگردند، تامجذوب دو صفت خاص غفور و رحیم شوند»؛[3] ثم أفیضوا من حیث افاض الناس و استغفروا الله ان الله غفور رحیم* فاذا قضیتم مناسککم فاذکروا الله کذکرکم آباءکم او اشد ذکرا فمن الناس من یقول ربنا آتنا فی الدنیا و ما له فی الاخره من خلاق؛
«سپس از جایی که مردم روانه میشوند] به سوی منا [روانه
[1] مقاییس اللغه، ماده منی. [2] عیون اخبار الرضا، ص 91؛ علل الشرایع، ج 2، ص 435؛ الحج و العمرة فی الکتاب و السنه، ص 227. [3] پرتوی از قرآن، ج 2، ص 91.