حجگزار با احرام اموری را بر خود حرام و ممنوع میکند و متعهد میشود مرتکب آنها نگردد. امام صادق (ع) در بیان سر محرمات احرام میفرماید: «حاجی به هنگام احرام حج و عمره، باید بر خود حرام کند هر آنچه او را از ذکر و یاد خدا باز میدارد و به دیگری مشغول میسازد و یا مانع از اطاعت و عبادت خداوند میگردد: «و احرم عن کل شیء یمنعک عن ذکر الله عزوجل و یحجبک عن طاعته».[1]
سرّ محرمات در «اسرار احرام» نهفته است و هر حکمت و سرّی که در احرام باشد، محرمات احرام مانع تحقق آن آنها است.
حقیقت احرام «کل شیء هالک الا وجهه» است؛ احرام «فراموش کردن حیات حیوانی و دل مشغولی به حیات طیبه» است؛
حقیقت احرام تمرین جدیت است؛
احرام «تمرین یکی بودن، یکی شدن و در نهایت به یک حقیقت و از کثرت به وحدت رسیدن» است؛
احرام «بستن میثاق با رب العالمین» است؛
احرام «مظهر جمال و جلال الهی شدن و راه یافتن به مقام انسان کامل» است.
اما محرمات موانع و حجابهایی است که حجگزار را از نیل به این حقایق باز میدارد و در دام دل سپردگی به غیر خدا، گرفتار میسازد از اینرو دست یافتن به سرّ احرام، درترک محرمات احرام نهفته است.